Stalker ba ako?

Sa bawat araw na nakakasalamuha ko ang sarili ko, hindi ko na napapansin kung normal pa ba ako o sadyang tagilid lang ang pakikitungo ko sa salitang normal.  Kahapon, muli akong napaisip.  Dejavu.  Parang nag-reunion ang mga ala-ala mula noong buhay na buhay pa ang social life ko.  Sabi ng isa sa mga boss ko kahapon habang nakikipagtsismisan sa tatay ko, “Bogart (hindi tunay na pangalan ng tatay ko, naaaliw lang ako sa tunog niya, kung BOGART ang pangalan mo, i-friend mo ako dali!), I think you’re daughter is stalking me”.  O hindi.  Sino’ng stalker? Hindi ako stalker.  Hindi.

Pero dati oo.

Wala akong gang.  Wala akong mga “bata” o kahit isang alagad na nakaleather jacket na on-call sakaling may potential victim na ako.  Hindi ako big-time.  At lalong hindi ako pwedeng rentahan at arkilahin.  Underground lang ako noon.  Simpleng galaw.  Kaunting sulyap.  Para-paraan.  Dahan-dahan.  Para sa sariling kapakanan at kaaliwan.

Kung tutuusin, pihikan ako.  Kaunti lang ang mga nabiktima ko noon.  Long-term ang uso sa akin.  Sapat na ang mga daliri mo sa kaliwang kamay kung dodrawing-an mo ng mga mukha ang mga dulo nito sabay gawa ng pagsasadula ng mga kabaliwan ko noon.  May classmate, may kaibigan, may sikat, may kakilala ng kaibigan, may crush ng kakilala, may teacher, may di-gaanong stranger at syempre may hindi ko talaga kilala.  Kung 5 lang ang daliri mo sa kaliwa, drawing-an mo na din ang kanan.

Wala naman akong ginawang katakwil-takwil.  Baka nga katulad lang kita nang hindi mo nalalaman o baka ang ini-stalk ko pala noon ay mas malala pa sa akin.  Ang mahalaga lang sa akin noon ay ang pangalan, buong pangalan.  At dahil ang swerte ay pakalat-kalat lamang, madaming sumasambot sa tulad ko.  Ang pinakamamahal kong world wide web.  Konting click lang, may nakahain nang juicy para sa aking lalamunan; birthday, paboritong pelikula, hobbies, idol na artista, paboritong teleserye ni juday, paboritong kanta ni roselle nava, school, likes at dislikes.  Nalalaman ko din kung jologs ba siyang umasta o conyonistic kung magsalita o kung buhay na niya ang pagbaby-talk.  Nakikilala ko din ang mga tao sa buhay niya, kaibigan, kapatid, classmate, pinsan o kapitbahay na paminsan-minsan naman kapag natuwa sa akin ang swerte power sa paligid, makakatagpo ako ng connecting line, ng bridge sa buhay ko patungo sa mundo nila.  Nandyan din ang mga public photos, at ika nga ng isang kantang hindi ko naman paborito pero gusto kong isama ngayon if a picture paints a thousand words... na totoo namang nagdudulot ng walang hanggang kasiyahan at paminsan-minsan, naipagmamalaki pa sa iba na parang pusang nagyayabang sa dagang natalisod niya. Minsan may mga blogs at shout outs din na nakakatulong din sa pagiimagine at pagbuo ko ng over-all personality at character niya.  At syempre nasasagot ang tanong ko kung may syota-syotaan na ba siya o hanggang crush lang siya o sobrang lamya ng social life niya na nais niyang mag-isa panghabang buhay.  Madami talagang bonus dahil kay www at dahil dun madami talaga ang katulad ko ang nabibigyang buhay ang tendency na maging ahem stalker wanna-be.

May ilang bagay naman na dumadating lang sa akin nang hindi sinasadya.  Kusang lumalapit.  Minsan halos masaulo ko ang class schedule niya sa pagiging isang magaling na observant.  Lagi ko siyang nakakasalubong sa ganitong araw sa ganitong oras papunta sa ganitong building.  Halos nabubuo ko minsan ang puzzle kapag pursigido ako o kapag magaling ako sa research ko o kapag naging medyo closed na kami.  Common sense lang minsan ang lahat at syempre ang pagiging alert 24/8.

May iba na hindi nakukuntento sa imaginary world nila.  Nais nila ng execution.  Nais nila ng mabilisang happy ending.  Gumagawa ng shortcut papalapit sa target point.  Tatambay sa madalas niyang tambayan, gagawing hobby na din ang ganitong hobby upang may something common na sila, kukunin ang ganitong subject para siguradong kasama siya ng isang buong sem, kakaibiganin ang kaibigan niya para masaya, lilipat ng boarding house malapit sa kanya o sa mismong dorm na tinitirhan niya para ma-rape siya para maka-closed siya.  At taas-noo kong sasabihing wala akong ginawa dito.  Kaya kung sa tingin mo ay ini-stalk kita noon na sigurado ko naman na hindi, sana’y na-relieved ka sa iyong mga nabasa at nalaman.  Sana’y naisip mong sinungaling ang mga tulad ko.

Sariling effort, determinasyon at dedikasyon plus kaunting budbod ng swerte na may kasamang tsismis mula sa outside forces, ‘yan lang ang sa tingin ko ang nalaman ko mula sa aking mga karanasan.  Wala akong masyadong natutunan sa phase ng buhay kong ito.  Masaya naman ang ganitong hobby ngunit nakakatakot kung gagawing career panghabang-buhay.  Hindi ito ang tamang paraan upang mag-aksaya ng panahon dahil unang-una hindi ka dapat nagsasayang ng panahon at pangalawa hindi ito nakakatuwang paraan upang magpalawak ng mundo mo.  Kaya pakiusap, huwag kunsintihin ang iyong crazy self, hindi ‘yan healthy sa iyo at sa kinabukasan mo.

Stalker.  Tunog rebelde.  Parang ang cool-cool.  Mukhang mas exciting ito kaysa dumapa sa kama at umiyak nang dear god, crush niya ba ako? Bakit naman hindi? Bakit? Huhu.  Siguro nga paminsan-minsan ay hindi natin maiwasan na subukan ang mga ganitong bagay sa mahiyain nating buhay para lamang maiba, para mahawakan natin sa ating mga kamay ang sarili nating kasiyahan, ang sarili nating tadhana.  Sino’ng may ayaw ng ganun? Ako gusto ko nun.  Pero hindi ‘yun ang kailangan ko upang maging masaya.

At para sa boss ko, hindi talaga kita iniistalk.  Ang corny ko naman para gawin ‘yun. Peksman.