Long time no blogpost.
Sa mga nakaraang linggo, nagkataon na sunud sunod ‘yung out of town conferences at meetings at ‘yung 3-day vacation ko. Narealize ko na sa buong time na ‘yun, halos lahat ng casual usapan ko with iba-ibang tao ay puro tungkol sa Pilipinas.
Pilipinas. Pinas. Home.
Bigla ko ring naalala today habang nagvivideoke (via youtube) while tumatae na 10th anniversary ko sa US of A this April.
Bukod sa narealize ko na malapit na ako mawala sa kalendaryo, naisip ko na wow tumagal ako dito nang ganung katagal. Akalain mo ‘yun.
Pero infairness naman, may good memories rin naman ako dito. Mababait naman halos lahat ng naencounter ko sa far. Hindi rin masama na may work ako na nagpapasweldo sa’kin (para maafford ko ang gamot ko sa homesickness ko a.k.a. online shopping).
10 years, guys, 10 YEARS!! Hindi ko sure kung may problema sa’kin (malamang, I’m sure) pero hindi nabawasan ‘yung homesickness ko at all since day 1.
Marami ng nagbago sa’kin. Marunong na akong magdrive. Nakagraduate na ako (at nakapag-Masters pa kasi acads is life). Alabama then Illinois as tirahan. Citizen na ako (please forgive me Andres Bonifacio, u still my hero). Nabayaran ko na student loans ko (!!!!). Swerteng nakakabisita sa ibang lugar dahil sa work. Andami kong alone time kaya nafigure out ko on my own (without peer pressure) kung anong music talaga ang gusto ko, andami kong napanood na tv shows at movies, at narealize ko na gusto ko ng football. (Andami ng nagbago pero single pa rin ako, lelz life). So, kung susumahin, I think, ok ako in life.
Pero ang masaklap, kahit marami ng nagbago sa sarili ko, homesick pa rin ako. Iba pa rin ang Pinas. It will always be home. Home is where the heart is. I’m home when I’m with you. Ano pa ba inspirational quotes na may home, send mo sa’kin.
May nagtanong sa’kin about sa mga traditions sa Pinas na nauwi sa usapang manananggal at kung paano niya inaattack ‘yung mga buntis hanggang sa mapunta sa Penitensya at sa lahat ng “bawal” pag Mahal na Araw (bawal maligo after 3PM sa Good Friday kasi patay na ang Diyos, bawal tumakbo kasi patay na ang Diyos, bawal maingay… obviously naisahan tayong lahat ng mga nanay natin). Tinanong ko sila ano ‘yung mga kinalakihan nilang folklores (hindi ko sinasabi na folklore si papa God ha!!). Wala mga beh!!!! Wala man lang panakot sa kanila ang mga nanay nila like kailangan mo matulog sa hapon kundi dadating ‘yung mamang nangunguha ng bata at isisilid ka sa sako. Tapos ayun bigla kong namiss ‘yung childhood ko, kumakain ng Piattos at V-Cut, ginagawang bisyo ang pangongolekta ng Happy Meal, naglalaro lang ng Chinese garter, 10-20, Langit Lupa, at sikyo.
May nakausap naman ako tungkol sa pagdadrive at traffic rules na syempre nauwi sa pagkukwento ko na sa Pinas, hindi uso ang traffic lights at lanes. Survival of the fittest sa walang kasing lalang traffic at sa pag-iwas sa mga kaskaserong bus, sa mga sumisingit na motor, at sa mga taong ginagawang optional ‘yung paalala kahit na napakalaki na nung sign with bold letters pa na huwag tumawid, nakamamatay. Tapos ayun namiss ko ‘yung mga times na kasama ko mga ate ko or mga kaibigan ko na dahil halos hindi gumagalaw ‘yung sasakyan, stuck man kami at least mas mahaba ‘yung time na kasama ko sila (cheesyyyyy).
May nakakwentuhan rin ako about growing up and letting go of people from your childhood and teenage years. Sinabi ko na, oo, may mga elem at HS classmates na akong hindi ko na kasing close gaya ng dati pero almost lahat ng bffs ko hanggang ngayon ay from highschool. Walang kasing tatag ‘yung bond na nabubuo with people na kasama mo habang finifigure out mo pa lang ang life, kung sino ka, aamin ka ba kay crush or what. (Side question: speaking of tatag, bakit sabi ng Aegis, ‘yung pag-ibig nya na tunay at totoo ay kasing tatag ng sunshine. Bakit sunshine guyz????) Hindi ko maimagine tumanda without them (HS bffs, hindi Aegis) in my life (waw clingy). Tapos ayun namiss ko sila. Kahit na madalas ko naman sila ka-chat. Gusto ko kasi ‘yung sa personal ko silang natotouch without malisya.
Pero seryoso, kahit gaano katrapik sa Pinas, kahit na nasestress ako mga current events, kahit na sobrang init, kahit na ineelect nila sa gobyerno ‘yung napatunayang nagnakaw (as in for real, with ebidensya, hindi lang haka-haka), kahit na walang idea ang mga tao ng personal space (!!!!!) at hindi nila magets ‘yung pagtayo sa right side ng escalator (!!!!!), kahit sa mga tulad ni Ate Mocha, kahit ano pa man, my heart will always choose Pinas.
Miss you mi pamily and friendships.