May 01, 2011. Inannounce ni Obama na dedbol na si Bin Laden na sumakto din sa araw nang nalaman ng buong mundo nung 1945 na patay na si Hitler. Beatification ni Pope John Paul II. Labor day kaya holiday dapat kaso Linggo pero wala pa rin atang pasok kinabukasan para walang mag-amok at magreklamo hindi maabot ng braincells ko ang holiday rules ni PNoy, dear Mr. President, sacred ang bawat holiday sa mga tulad ko kaya ‘wag kang k.j.. ‘Yan din ang araw na natapos na ang maliligayang araw ng mga kotseng nakalibre sa Cavitex dahil nagsulputan na ang mga tagasingil ng toll. ‘Yan naman ang araw na nagsimula ang maliligayang araw ko. Pinakamaliligayang araw.
Halos 3 linggo lang akong nagbakasyon sa Pinas. Medyo kulang pero mas ok na ‘yun kesa sa hindi ako nakauwi. Hindi naman ako masyadong nanibago. Mainit at malagkit sa balat na pawis, ang walang kasing-consistent na traffic, at ang mga motor na lumilipad sa kahit saang side ng kalye ka mapatingin. Long time no see!
Hindi nakakuha ng matagal na leave ang mga ate ko kaya naging official tambay ako sa mall. Para akong bata na iniiwan ng mga ate ko tuwing umaga sa daycare at sinusundo kapag lumubog na ang araw. First time kong magpalipas ng oras sa coffee shop ng walang iniisip na exam o lab report. Lalong sumarap ang kape sa panlasa ko dahil dun. Nang mga sumunod na araw at mamulubi na ako, naghihintay na lang ako ng opening ng mall sa parking lot habang naglalaro ng Fruit Ninja at Plants vs Zombies. Hindi man ako nagtagumpay pigilan ang mga zombies, namaster ko ang paghiwa ng mga prutas kaya binabalaan na kita kung gusto mo mang patunayan na ikaw ang the best fruit ninja assassin. Nakakapawis nga lang ang tumambay sa parking lot kasama si manong guard na minsan masama ang tingin sa’kin kapag lumalapit ako sa kotse ng ate ko. Minsan binabagalan ko talaga ng pagbukas sa kotse para maisip niya na sinusundot ko lang ‘yung lock ng sasakyan. Wala namang nangyaring habulan sa pagitan namin ni manong guard, isa siyang cool na security guard, swabe at hindi judgmental. Dahil nga nakakapawis, madalas nasa labas na ako ng Landmark bago pa man mag-10am kaya isa ako sa mga unang nakakasaksi sa bonggang costume ng mga guards at saleslady nila. At kahit na ako ang isa sa mga unang customers na nakapila sa entrance, wala pa ding sumasalubong sakin na good morning at smile at isang tusok lang ng magic wand nila ang natatanggap na pagbati ng bag ko. Iniisip ko na lang na totoong magic wand ‘yung hawak nila at mag-aalarm ‘yun o magbabagong kulay o iilaw kapag may nadetect na bomba o baril at maililigtas nila ang buong mall mula sa isang pang-CNN na eksena. Madalas nakiki-internet lang ako sa Burger King o nakikibasa sa Powerbooks pero kadalasan may dumadamay sa aking buhay bum via unlitxt/unlicall o totoong presence. Hitting many birds with one stone. Magpakabum sa mall sa Pilipinas (oh yes, mas naaaliw ako sa mall sa Pinas kesa dito) + unlitext + friends + friends + friends + friends = eternal happiness.
Hindi man sila mga bum na katulad ko, pinasingit pa din nila ako sa mga schedule nila at sinigurado nila sa'kin na hindi 'yun dahil sa chance na makalibre kundi dahil labs talaga nila ako. At dahil kaibigan ko sila, hindi ako naniwala. *char*
Madami-dami na din sa mga kaibigan ko ang nagtatrabaho na at nagkukunwaring seryoso na sa buhay pero masaya ako na nakasama ko uli sila pagkatapos ng 100 years. May mga gusto kong makita pero hindi nagpakita, may hindi ko inaasahang makita pero nakita ko at masaya ako na nakita ko, may pwede kong makita pero hindi ako nagpakita, may mga gustong magpakita pero hindi sila libre (o baka ayaw nilang magpakita, ok fine). Pero kahit na kadalasan mall lang ang venue namin, oks na oks ako dahil sila ang kasama ko. Nun na lang uli hindi napanis ang laway ko kakakwento at kakatawa.
madaming wala sa picture na 'to.. sinadya ko talaga. Pinapunta ko sila sa shower room.
Natuloy din ang high school reunion namin kahit na halos kalahati lang kami at muntik na kaming ‘di makapasok sa resort dahil wala na daw table. Halos lahat sa’min hindi nagswimming dahil mas naenjoy namin ang kwentuhan at bonding habang tuyo at fresh kami. Hindi man namin nasulit ang bagong wave pool dun, priceless ang makasagap ng ex-highschool crush ng mga kaibigan, update sa buhay pag-ibig at iba pang seryosong bagay (e.g. trabaho… at lovelife uli), mga da moves na pumalpak at nag-work, at kung anu ano pang random na usapan. Proud ako na madaling yugyugin ang mga kaibigan ko na magsabi ng totoo at maglabas ng sikreto kahit na hindi sila lasing. Aprub!
Bukod sa makasama ang mga taong namiss ko, isa sa mga dahilan kung bakit ako umuwi ay para maningil ng libreng Yellow Cab. Bihirang bihira akong makipagpustahan kahit sa UAAP pa man o American Idol kaya nang mapasubo ako sa isang pustahan kasama ang 2 sa pinakakaclose kong kaibigan, nun pa lang hinanda ko na ang wallet at kalooban ko sa pagkatalo ko. 
Bukod sa kawalan ko ng experience sa pustahan, akala ko magtatagpo na kami ni the one kapag nagsimula na akong mag-aral sa Alabama at makakatikim nga ng libreng pizza ang mga kaibigan ko. Pero pagkatapos ng 3 taon, sakin ang trophy. Masaya ako na natupad ko ang misyon kong magpapakaseryoso lang ako sa acads dito at magiging loyal sa huling crush ko bago ako umalis sa Pinas. Syempre mas masaya ako dahil masaya din ang mga kaibigan ko sa buhay nila kahit gumastos sila para sa kaligayahan ko. Dear labidabs ng mga kaibigan ko, umayos kayo dahil higit pa sa pizza ang happiness na deserve ng aking dearest friends. P.S. Nangangagat ako kapag kinakailangan. rawr.
Dahil nga hindi pwedeng magbakasyon ng matagal ang mga workaholic kong ate, Subic ang naging destinasyon namin. Nag-Zoobic Safari kami kahit na hindi naman ako mahilig sa animals at takot sa ibon. Nakauwi naman ako ng buhay dahil inisnab ako ng ostrich at tumakas ako sa Bird Walk. ‘Yun din ang araw na bumigay ang dila ko sa ice cream pagkatapos ng ilang buwan na loyalty sa yogurt at pagdyedieta. 
Kinabukasan nag-tree top adventure naman kami at dahil abot langit ang katapangan naming magkakapatid, nag-canopy ride lang kami na kasing bilis ng mga kotse sa the fast and the furious kapag nasa parking lot sila at isa lang ang gulong na nakakabit. Nakakaaliw ang staff nila dahil parang lahat ng sinasabi nila ay nakakatawa at parang isang malaking kasalanan dun ang hindi tumawa. Kung mapapadpad ka sa Subic, ‘wag mong kakalimutang subukan ang tree top adventure. Worth it ang bayad at pwedeng utusan ang staff nila na kunan ka ng picture habang ilang metro ang taas niyo mula sa lupa basta daw jumpshot.
Masarap makabonding uli ang mga taong matagal mong hindi nakasama. Pero wala nang mas sasarap pa sa mga pagkaing matagal mo nang ‘di nakakain. Longganisa sa Mcdo, puto bumbong, cream-o, tapsilog ng Hidden Tapsi, tomi, mango shake ng Lutong Bahay, Halo halo ng Razon’s, Lemon Square cheesecake, tapsilog ng Rodic’s, at marami pang iba. Ang sarap tumira sa Pilipinas, kahit nakakataba. Kaya kong isugal ang timbang ko alang alang sa kasiyahan. O yes.
nandyan talaga kami sa isawan, pramis. Nahiya lang akong lumapit dahil andaming girlies ni idol ramon.
Tatlong beses akong dumalaw sa UP diliman. Pero feeling ko kulang ang panahong ‘yun para magreminisce ako at mag-emote sa bawat haligi ng IC, sa Sunken, sa Teletubby land, sa KNL, o sa harap ng Chemsoc tambayan. Maraming bagong building at one way na lang ang acad oval pero ‘yun pa din ang UP na minahal ko nang buong buo, ang one true love ko. At sadyang mabait talaga si Lord dahil bukod sa sumaya ako nang sobra sa pag-apak ng paa ko sa diliman, nakatagpo ko pa ang idol kong si Ramon Bautista sa isawan. Finormspring ko pa si Ramon ilang araw bago ako umuwi sa Pinas na sana magkita kami pag uwi ko para mahigitan ko ang starstruck moment ng ate ko nang makita niya si Anne Hathaway nang magbakasyon siya sa California. Matagal ko na ding goal na magpapicture kay Ramon with his aprub pose para gawing profile picture panghabang buhay, ‘yun nga lang naka-off ata ang fangirl mode ko ng araw na ‘yan kaya nagpakastalker-ish na lang kami sa pagpicture sa kanya. Ang saya talaga sa UP. ♥
Sa lahat ng nakakita sakin nung umuwi ako, pinaka-hindi ata naexcite ang aking pinakamamahal na aso na si kobie. Naging mabait naman siya sakin sa mga piling araw na may masarap akong kinakain. P.S. past time namin ni kobie ang magpictorial at sa dinami dami ng pictures nya na kinunan ko, ito ang pinakafavorite ko. Hindi namin ‘yan pinraktis. Isa lang siyang natural na mowdel at isa naman akong talented na photographer walang kokontra.
cute siya pero nagkukunwari lang 'yan.
Sa lahat ng nakipagbonding, nanlibre, nagpalibre, nakipagkwentuhan, nangamusta, nagregalo, naexcite, nakipagtext, at nagpasaya sakin, salamat. Alam nyo na kung sinu-sino kayo. At sa mga taong hindi ko nakita o hindi nagpakita, ‘di bale, marami pang next time (kung stalker mo ko, kabahan ka na LOLJK). At sana kayo na ang manlibre sakin. See you next year (sana)!
The Ilusyonadang Starlet 