Marami tayong kwento sa ating mga buhay. Kwentong nakakaantig, nakakatawa, nakakaiyak, nakakainis, nakakagulat, nakakakilig, nakakatakot, nakakadiri. Lahat tayo kanya-kanyang originality sa istorya. Mantakin mo, hindi nauubusan ng letter sender ang Maalala mo Kaya sa halos ilang taon nila sa tv. At kung ang sulat ko ang papanoorin mo ngayon, siguradong mahihirapan kang i-categorized ang kwento ko. Kung ako ang tatanungin, sasabihin kong ang lahat ng bahagi ng kwento kong ito ay walang dudang fiction at produkto lang ng aking imahinasyon. Kung ako, itinatanggi ko nang kakilala ko ang sarili ko, ikaw pa kaya? Subukan mo. At oo, mahaba uli ito. Kasing haba ng pasensya ko sa sarili ko, bakit ako nagkaganito? Bakit?
BACKSTREET BOYS
Tandang-tanda ko pa kung ano ang kauna-unahang kantang English ang isinapuso at isinadiwa ko, ang 2 Become 1. Pero hindi ako naging avid fan ng Spice Girls kahit na naging paborito ko rin ang hand gestures ng Stop. Pwede tayong magdance showdown ngayon. Tandang-tanda ko din ang kauna-unahang album na kinabaliwan at dinibdib ko, ang 1st album ng 98 degrees. Araw-araw pinakikinggan at sinasabayan ko ang buong album nila, side A at side B. At dahil pursigido ako, na-memorize ko ‘yun. Nang bigla kong makilala ang NSYNC. Mas ok ‘to ah. Mas mukhang bagets ang mga itsura at mas upbeat ang music, mas nakakaindak. Kahit sinayaw pa namin sa school noon ang Because of You ng 98 degrees, nadaig ‘yun ng It’s Tearin’ Up my Heart at I Want You Back. Nang dahil dun nabaling ang atensyon ko sa kanila. May version pa kami ng mga kapatid ko ng God Must Have Spent A Little More Time on You with matching 2nd voice, kulot effect at lahat ng ungol na may full emotions at feelings. Mayron pa akong video na hinding-hindi ko isheshare unless gagayumahin mo ang crush ko para sa akin, deal? Unti-unti silang sumikat lalo na nang i-release nila ang Bye, bye, bye. Nang mga panahong ‘yun, natuklasan naman namin ang reality show na naging simula ng O-Town. Mula audition hanggang sa maging lima na lang sila. Muling nahati ang atensyon ko. Ilang buwan, sumikat din sila at totoong narindi ako sa All or Nothing, akalain mong nagka-isyu pa ang mga classmate ko kung sino ang nasa tamang tono sa pagkanta ‘nun, naki-oo na lang ako sa ilan sa kanila. Habang nasa stage ako ng pagkaadik sa tatlong boyband na ‘yun, kilalang-kilala ko na noon ang Backstreet Boys. Bata pa lang ako, adik na adik na ang mga ate ko sa kanila. At dahil gaya-gaya ako, kinilala ko din sila. Nang dumating ang panahon na nakaget-over na ako sa 98 degrees at inis na inis ako sa NSYNC dahil puro si Justin na ang bida sa Celebrity album nila at naconvince ako ng mga ate ko na jologs pala silang pumorma habang nababaliw ang mga kaibigan ko sa All or Nothing at The Painter, napagtuunan ko ng pansin ang Backstreet Boys. ‘Yun na ang simula ng lahat. Millenium ang kauna-unahang tape na nagkaroon kami. Sa sobrang pagka-fan ko, nagtiyaga akong pakinggan at paulit-ulitin ang buong album na ‘yon para lang maisulat ang lyrics ng lahat ng kanta nila sa album na iyon. Rewind, pause, play, pause, rewind, play. hanggang sa makumpleto ko na ang lahat ng kanta. Kinanta ko pa sa classroom namin ang The One at hindi man lang sumagi sa isip ko na baka mali-mali o saliwa ang mga salitang nabuo ko. Kanta lang ako. At kung may classmate man akong makakaalala ng araw na ‘yun, babatukan ko siya ngayon din hanggang sa malimutan na niya ang lahat. Pagkatapos nun bumili na din kami ng Black and Blue at pati ng Backstreet Boys at Backstreet Back na hinalungkat pa ata ng mga sales lady para sa amin. Hindi na ako nakaget-over mula ng maadik ako sa kanila. Hindi tulad ng ibang boyband na may paborito lang akong member, tulad ni Jeff sa 98 degrees, ni JC sa NSYNC at ang minahal ko talagang si Jacob sa O-Town. Isang matinding palaisipan sa akin, pati sa aking mga kapatid, ang tanong na kung may isang itatapon at ivovote-out sa BSB, sino ang chosen one? at never kaming nakapagdesisyon kung sino nga ba, as in wala talaga. Lahat sila ok na ok, walang patapon, may kanya-kanyang galing at packaging. Ganun katindi ang pagmamahal ko sa BSB. May ilan din kaming VHS tapes ng concert, interviews, TRL guestings at kung anu ano pa. Binigyan din ang tatay namin ng katrabaho niya ng vcd na may trivia at fan quiz kung saan malalaman mo kung sino ang compatible member para sa iyo. At ang most prized possession ko ay ang libro ko ng BSB na isang kahilingang natupad nang magbirthday ako noon. Isa din sa mga paborito kong panoorin lalo na kapag hindi pa ako inaantok at gusto kong magpuyat, ay ang VHS ng The Greatest Hits nila dahil nakakasabay na ko sa lyrics napapanood ko pa ang music videos nila. Meron din kaming pirated karaoke cd ng mga kanta nila, paborito ko din ‘yun kahit pirated. Hanggang ngayon umaasa pa din akong balang araw mapapanood ko na din sila ng live.
Dramatic moment: Ingat na ingat kami sa lahat ng VHS namin ng BSB. May kanya-kanyang label. Ang pinakapaborito sa lahat ng paborito namin ay ang concert nila nang umuwi sila sa Orlando, ang hometown nila. Sobrang bongga ‘nun at sinuwerte kami na nasaktuhan namin sa HBO ‘yun. Hindi tulad ng concert ni Britney Spears, never ng inulit ng HBO ang concert na ‘yun kaya kapag napagtitripan namin ng mga ate ko, lagi naming pinapanood ang kopya namin ‘nun. At hindi kami nagsawa, laging nandun ang kilig factor at kasiyahang dulot nila. Nang biglang dumating ang araw na iyon. Grade 6 pa lang ako ‘nun. Friday, syempre pagod at inaantok na ako pagkatapos ng isang linggong pagpasok sa school. Nagkataong maganda ang Maalala Mo Kaya episode ‘nun. Si Paolo Contis ang bida bilang isang bading. At dahil naintriga ang mga ate ko sa palabas at wala sila sa bahay nang gabing ‘yon, naghabilin sila sa nanay ko na i-record na lang para mapanood nila sa susunod na araw. At dahil wala ako sa sarili, hindi ko nafeel na ginising pala ako ng nanay ko para asikasuhin ko ang VHS player namin dahil hindi siya masyadong marunong. Pero dahil inaantok ako, tumango lang ako. Lumipas ang gabi. Kinabukasan, papanoorin na ng mga ate ko ang pinarecord nila. Nay, asan na po ‘yung tape? Nang iabot ng nanay ko, gumimbal sa ate ko ang label ng VHS tape, walang iba kundi ang *tenen* Homecoming concert ng Backstreet Boys sa Orlando. Parang gumuho ang lahat ng maaaring gumuho. Syempre dahil bata pa lang ako at halatang nasa addicted state ako, umiyak kaagad ako habang nakadapa sa sofa. Hanggang sa magsermon na ang nanay ko na, e sa wala naman siyang kaalam-alam sa mga tapes na meron kami. At sa loob-loob ko, kasalanan ko ang lahat. Umiyak ako ng todo todo. Nahimasmasan kaagad ang mga ate ko. Ok lang daw, at least baka sakaling maganda ang MMK episode na meron kami. Play. Walang picture na lumabas sa screen, puro gray, at may kaunting garalgal na ingay. Lalo akong humagulgol nang parang walang katapusan. Ilang buwan ang nakalipas, ni-replay ang MMK episode na iyon. Nakakatuwa.
F4
Sino nga ba ang babaeng hindi naadik sa Meteor Garden at sa F4? Meron nga ba? At aminado ako na sobrang tinamaan ako ng halimuyak at gayumang dala nila. Pero ang pinakapaborito ko sa kanilang apat ay si Wat si Lei (huwag intindihin ang spelling, basta katunog, solved na). Kasi masyadong macho si Dao Ming Si, super mayabang at masyadong masculine. Mas pasado sa akin ‘yung tipong sobrang bait, tahimik at bestfriend type. At feeling ko noon ang gwapo gwapo ni Lei. At sobrang affected ako dahil kahit ilang beses ko isearch sa internet, si Dao Ming Si ang bida sa Meteor Garden at siya ang kalove team ni Sanchai. Sobrang adik na adik ako ‘nun. Kung cocompute-in ang mga nagastos ng nanay ko sa internet card na halos araw araw niyang bilhin noon para sa mga abnormal niyang mga anak, pwede ko na sigurong gawin tsinelas pang-banyo ang isang pares ng hav. Halos mapuno ang memory ng computer namin sa pictures nila. Hindi ko matanto kung bakit ako natuwa sa pagcopy at pagsave ng mga pictures na ‘yon. Nagprint pa ako ng ilan sa mga paborito ko tapos dinikit ko sa aparador namin katabi ang pictures ni Rico Yan at Ryan Agoncillo. Ngayon pa lang, pag-isipan mo na kung bakit mo ako naging kaibigan o kung nais mo pa akong maging kaibigan. At nasabi ko na bang namemorize ko din ang ilan sa mga kanta nila dahil nagpabili din ako ng album nila? at ‘yung special package pa ang pinabili ko para may kasamang vcd ng mga music videos nila
Dramatic moment: Mula simula hanggang sa dulo, si Lei ang isinisigaw ng puso ko para kay Sanchai. At dahil paborito akong asarin ng mga ate ko, hindi nila pinalampas ang pagkakataong gamitin si Lei para ako’y asarin at paiyakin. At hindi sila nabigo. Isang gabi, habang nagkukwentuhan kami tungkol sa Meteor Garden, pinagtripan nila si Lei. Sobrang payat daw, parang butiki. Tapos wala pang emosyon, ang tamlay tamlay. At dahil dun umiyak ako buong gabi.
Christian Bautista
Ayoko mang aminin, pero dumaan nga ako sa phase ng buhay ko na naadik ako kay Christian Bautista. Sinabi ko pa noon sa tatay ko nang mapanood niya ang music video ng The Way You Look at Me na siya na ang lalaking pakakasalan ko. Inaabangan ko din siya sa ASAP at dun ako namulat sa mundo ng yahoo groups. Isinapuso ko din ang 1st album niya. Natuwa pa nga ako ng sabihin ng ate ko na dati daw ‘yun kapitbahay ng officemate niya kaya malamang kayang kaya ng ate kong dalhin ako sa bahay ng kinaaadikan ko. Buti na lang naka-move on kaagad ako sa phase na ito. Nabagok o nagpakabagok, ayoko nang alalahanin pa.
Dramatic moment: May 23 nun. Fiesta sa amin. Nagkataon na may show siya sa SM na malapit sa amin. Ilang araw bago ‘nun, niyaya ko na ang nanay ko na samahan niya ako para hindi naman nakakahiya. Excited na excited ako nun. Isang araw bago ang araw na iyon, nagdesisyon ako. Palalagpasin ko ba ang fiesta? Isa sa mga paborito kong araw bukod sa Pasko dahil may pagkain sa bahay at may bisita at kumpleto kaming magkakapatid? Hindi ako pumunta sa SM ‘nun. Nung simula, kampante ako sa desisyon ko hanggang sa dumating ang tanghali at mapanood ko ang ASAP at ang Fanatic. Perfect time din ‘yun para asarin ako ng mga kapatid ko. Hanggang sa mag-sink in ang desisyong ginawa ko, nagkulong ako sa kwarto at umiyak habang nagsisisi. Tandang tanda ko pa na nagsulat ako sa diary ko ng gabing ‘yon sa sobrang sama ng loob sa sarili ko.
BLUE EAGLES
2nd year ako ng tamaan ako ng epidemya. At si Wesley Gonzales ang isa sa mga dahilan. Halos lahat ng games nila sinubaybayan ko sa tv at sobrang naging affected ako sa bawat pagkatalo o pagkapanalo nila. Kahit na hindi naman ako taga-ateneo, feeling ko part ako ng team na ‘yon. Sumali din ako sa kung anu anong forum at yahoogroups, nakinig ng HalikiNU, bumili ng Chalk mag at talagang nakipagdebate sa mga kaibigang green blooded. Mula ng naging fanatic ako, hindi sila nagchampion sa UAAP hanggang sa makapasok ako sa peyups at narealize ko ang kabaliwang ginawa ko sa pagpapakabaliw sa team at mundo nila. Nagsawa na ako sa kanila at naging bitter. Last season ang pinakahindi ko sinubaybayan at isinuko ko na ng buong buo ang suporta ko sa kanila, at sa wakas nagchampion sila. Malas ako o swerte sila?
Dramatic moment: Sa lahat ng games ng Ateneo na natalo sila, may isang game na natalo sila ng La Salle ang iniyakan ko. Hindi ko na matandaan kung bakit pero ang pagkakaalala ko, ilang segundo na lang nun at talagang nilipat ko sa ibang channel ang palabas sa sobrang inis at dumapa na lang sa kama at umiyak. Nag-drama pa ako sa text sa ilang baliw din na kaibigan.
HALE and the like
Hale ang kauna-unahang bandang kinabaliwan ko. Hindi pa man sila masyadong sikat, na-mesmerize ako kay Champ at sa ka-sentihan ng music genre nila. At ‘nun ako naging full pledged member ng isang yahoo group. Nakatagpo ng ilang kaibigan na naging malapit din sa akin. Medyo kaunti pa lang kami ‘nun at in some way, civilized pa ang kabaliwan namin. Nakilala ko ang z gurls at inampon nila ako kasama ang dalawa pang fetus na katulad ko kahit na hindi nagtatapos sa z ang nickname namin at mas bata kami kumpara sa kanila. Naging isa ako sa active na nagpopost sa yg. At may ilang dinayong gig. Dun ako nabansagang groupie ng mga kapatid ko. Nang maging seryoso na ang acad life ko dahil graduating na ako, medyo humina ang addiction ko. Naging inactive na din ang ilan sa mga kaibigan ko at namayani na ang others sa yg na ‘yun. Hindi ko alam kung bakit kinonsider namin na iba kami sa others na ‘yun. Pagkatapos ‘nun, sumali ako sa isang text clan nang dahil sa promotion at recruitment ng ilang kaibigan. Hindi ako naging active at ilang buwan lang, nagpakalayo layo na ako. Nagparehab at nagmove on. Nang magcollege ako, nagkataong ang naging roommate ko sa boarding house na naupahan ko, ay isang ex-member din ng clan na ‘yun. Pareho na kami nung magaling at safe kaibiganin.
Dramatic moment: Nang magconcert ang Hale sa isa sa mga resort malapit sa amin, at dahil manager ang mommy ng kaibigan ko, isa ako sa mga tumulong na magpromote at magbenta ng ticket. Nakabenta at nakaloko. Ate ko at ang bestfriend niya. Dumating ang event date. Nasa venue na ang lahat ng kaibigan ko pwera sa akin. Habang hinihintay namin ang bestfriend ng ate ko sa bahay namin, umuwi ang nanay ko galing sa plaza dala dala ang balitang may commotion daw sa bayan. Naguluhan ako kung may barilan ba o holdapan o sunog o kung anu mang krimen. Basta mahabang diskusyon ang inabot namin nun dahil ayaw na kaming paalisin ng nanay ko. Hanggang sa mag-emote na ako at magmatigas ang ate ko. Umiyak ako buong gabi habang nagwalkout ang ate ko kasama ang kaibigan niya. Hindi sila nanood, lalong lalo hindi ako nakanood ng concert na ‘yun. Nang mahimasmasan ako, nagdrama ako ng todo todo sa text sa mga kaibigan kong nag-eenjoy sa concert. At kung naisave ko sana ang nobelang txt kong iyon, malamang makukumpleto ko na ang collection ko ng unquotable quotes ko sa buhay ko.
Naadik din ako sa Callalily pagkatapos kong gumaling. Wala na akong masyadong kabaliwang ginawa dahil medyo may muwang at kahihiyan na ako ng mga panahong iyon.
Sa tingin mo, magaling na ba akong mag-imbento ng kwento? O naniniwala kang alumnae ako ng rehab? O nagka-amnesia ako at naguguluhan lang ako sa past life ko? O sadyang malamya lang ang buhay ko na kailangan kong pagalawin at paglaruan ang karanasan ko sa buhay? O nais ko lang patunayan na hindi ako kasing-corny katulad ng iniisip mo ngayon at hindi ako isang boring na creature na walang ginawa kundi magbilang ng guhit sa palad at talampakan ng nanay ko? O isa lang akong nanglolokong letter sender ni Ate Charo na nais magkaroon ng exposure at fans?
The Ilusyonadang Starlet 