Ayokong-ayokong umaattend ng mga kasal. O siguro dahil boring ang halos lahat ng napuntahan ko nang kasalan. ‘Yung iba pa dun nag-flower girl ako at nagsaboy ng flowers sa aisle habang sapilitang ngumingiti sa mga taong hindi ko naman masyadong kakilala. Ang pinakamasayang memory ko na e ‘yung nakapagbaon ako ng mga kendi na tinago ko sa ilalim ng mga bulaklak kaya masaya akong ngumunguya habang nagsusumpaan ng panghabang buhay na pagmamahalan ‘yung kinakasal hindi ko na actually matandaan kung sino ang kinakasal. At hindi ko rin naeenjoy ang reception. Hindi pa ako nagiging abay pero kung pagbabasehan ang experience ng mga ate ko, alam ko na mas malala ang memories. Bukod sa makikiupo ka sa mga kapwa mo abay na hulas na ang make-up, pipilitin ka pang makigulo at makiriot sa pagsalo ng bulaklak ng bride. Hassle!
Ayokong ikasal. Ayokong ikasal kung ganung ka-negative ang definition ng pagka-“memorable” ng isang mahalagang phase dapat ng buhay ko. Kahit na hindi ko pa maimagine ang sarili kong kasal, at least alam ko kung ano ang mga dapat kong hindi gawin para hindi mabagot ang flower girl ko at magtanim ng galit sa idea ng pagpapakasal hanggang sa pagtanda niya. Pero nasa dulo pa ng to-do list ko ang magsuot ng wedding gown at magpapalit ng apelyido. Sigurado ako na marami pa tayong, lalo na ako na, kakaining bigas bago ko baguhin ang numbering sa listahan kong ‘yon at magpakalat ng wedding invitation at magsabit ng tarp sa bawat kanto para iannounce na ikakasal na ako. Bigas muna ang trip ko ngayon dahil mas madali kasing iluwa ang bigas kaysa sa kanin.
Kahapon, dahil hindi naging masyadong maganda ang araw ko, nagliwaliw ako sa internet para maghanap ng magpapasaya sa’kin. Mga bagay na pwedeng magpasabog ng saya sa buhay ko: (1) formspring ni Ramon Bautista ; (2) bagong balita sa Azkals; (3) random tweets o private messages ng mga kaibigan para lang sabihin na “i miss you” o “i have kwentooo”; o (4) makapagblog ako. Ginawa ko lahat nang ‘yan pero hindi pa rin nataob ang pagka-fail ng araw ko dahil sa trabaho. Lalalala, nang biglang napadpad ako sa blog ni Patty Laurel at nakita ko ‘to.
Hindi ko pa alam kung ano/paano/bakit/kanino/saan/true or false/fill-in-the-blanks/paano idedescribe ang dream wedding ko. Pero isa lang ang sigurado ako. Gusto ko hindi lang ako ang matotouch, mapapaiyak, kikiligin, at mapapa-“aaawww”. Gusto kong maramdaman naming lahat, kahit na kami lang ng future labidabs ko ang mag-a-I-do, na totoo ang true love at marealize nila na masaya naman palang umattend ng kasal kahit na ninang pa sila, abay, flower girl, unofficial photographer, tagabigay ng give-aways, host sa reception, o tagabantay sa parking lot. At dalawang paraan lang ang naiisip ko para magawa ang misyon kong ‘yan. Magpakasal kaya ako next week?
Dahil wala pa akong pera at hindi pa nababagok ang the one ko kaya ‘di niya pa narerealize na naliligaw siya sa puntong ‘to ng buhay niya, hindi ko ‘yun pwedeng gawin. May isa pa akong chance. Hindi ko man kayang buuin at idesign ang love story ko na parang blog para maging ka-level ng kwento ni Carlo at Cat dun sa video, gusto kong tumulong para ikwento at i-share ang love story ng mga taong natagpuan na ang one true love nila. Kahapon ko nafeel na gusto kong gawin ‘yan, na may isa pa pala akong calling sa buhay. Totoo pala na lahat ng nangyayari sa buhay ay may dahilan. Ngayon, kampante na ako dahil may purpose naman pala ang pagtitiis ko sa pagpaflower girl ko at hindi nasayang ang naputol na buhay ng mga bulaklak na ikinalat ko sa simbahan.
Wala pa akong bonggang videocam at program sa computer para mag-edit at pagandahin ka, pero sinisigurado ko sa’yo na kapag natupad ko na ang misyon kong ‘to, babaguhin ko ang definition mo ng pagka-“memorable” ng kasal. Bigyan mo lang ako ng panahon para maging lisensyadong engineer muna at makapag-ipon bago makapagsideline at makapagsaboy ng love sa madla. Kung drawing lang ang lahat ng naiisip ko ngayon, kudos na lang sa lahat ng taong tumupad at tutupad sa pangarap na tulad ng akin. Balang araw, aarkilahin ko kayo.
Sa future victim pakakasalan ko 147 years from now, goodluck. Ayokong umaattend ng kasal at reception, naggogown at naghiheels, naghahawak ng bulaklak, naglalakad habang pinagtitinginan ng ibang tao, at humahawak ng kalapati. At sana mas matindi ang imagination mo sa’kin dahil kahit balak kong maging wedding planner/tagagawa ng wedding video sa ngayon, wala akong plano at wala akong balak planuhin ang sarili kong kasal. Dahil nabubuhay ako sa mga sayings at advice ni ramon bautista sa formspring, ang dream wedding ko lang naman kasi ay”sa tabi mo” ano’ng cheesy ka dyan, bawal kumontra.
At sa lahat ng balak nang magpakasal, pag-isipang mabuti dahil mahal ang annulment at hindi pa tapos magsabunutan para sa Divorce Bill kaya walang cool off, cool off wag kang pauso at saka hindi ko pa kayo pwedeng gawan ng wedding video. At saka sabi nga nila, hindi ‘yan parang kanin na pwedeng iluwa kapag panis na o kung hindi mo mahanap ang tinik ng isda na nasama sa pagsubo mo gamit lang ang dila mo. Kadiri ang kanin na durug-durog na at mamasa-masa.
The Ilusyonadang Starlet 