Ang Bakasyong May Moral Lessons

Nagbakasyon uli ako sa Pinas, pero this time, kumpleto na kami ng pamilya ko.  Masaya dahil sa mga loved ones, sa pagkain, at sa maraming bagay na nahahawakan at hindi nahahawakan.  Sa halos tatlong linggo ko dun, marami-rami akong natutunan at narealize.  Kung nais malaman (at nais ma-enlighten by me), magsayang ng oras at basahin ang blogpost ko.

• Iwasan ang stress at pagka-irita sa buhay.

Naiwanan kami ng flight namin papuntang Bohol (dahil sa Park ‘N Fly) at muntik nang mag-ala Claudine Barretto ang ate ko sa NAIA 3.  Hassle.  Sayang ‘yung pera, ‘yung isang araw na nawala sa bakasyon namin, at ‘yung pagod ng ate ko sa pagpaplano.  Plus, dagdag stress pa sa’min.  Nakakahinayang at nakakainis.  Pero naging ok din naman kami.  Nag-enjoy pa rin sa bakasyon na sinimulan na lang namin officially the next day.

May mga ganung araw talaga na nasisira ‘yung plano at expectations mo dahil sa joined forces ng takbo ng buhay/ ugali/plano ng ibang tao, ng weather, ng tadhana, at ng plano ni Papa God (pwede ka bang isama sa reasons Papa God? pls reply. hehe).  Pero ‘di na rin minsan makakatulong kung magsisisihan, maiinis, magmumukmok, at mabubuhay ka sa mga what if’s.  Mas ok kung mag-iisip na lang muna ng plan B at magmove-on.  Bumagsak sa exam? I-treat ang sarili ng kung anumang pinakapaborito mong gawin, ‘wag lang illegal.  At mag-aral na lang uli sa susunod na exam.  Sinabihan ka na tumaba ka? Ngumiti at saka siya daganan chos.  Nafriendzone? Maging mabuting kaibigan.

Alam ko na marami pang mas malalang scenario sa buhay.  ‘Di ko na alam kung anong solusyon kapag mas mabigat na problema na.  For more inquiry, talk to God. or to Manny Pacquiao.

• Nakakaaliw ang “3 Idiots”.

Kung hindi mo pa napapanood ‘yun, pwes, gusto kong mafeel mo na wala kang kwenta… as in parang botang may butas sa taong ayaw mabasa ang paa laban sa susuunging baha, ganung level… hahaha chos lang! Pero seryoso, panoorin mo.  Nakakaaliw siya at higit sa lahat, nakakainspire.  Sana lahat tayo katulad ni Rancho, ‘yung bida sa pelikula, ‘yung alam kung ano ang gusto niyang gawin sa buhay? saka ‘yung kayang mambara ng professor at epal na classmate? Walang kasing cool! Dear God, kung ‘di ako pwedeng maging katulad ni Rancho, balatuhan mo na lang ako ng isang kaibigang katulad niya, iaalay ko ang mga kaibigan ko, kahit silang lahat pa, medyo may depekto lang ‘yung iba pero madadaan naman siguro sa training at seminar para pumasa silang angels mo, ano? deal?

• Walang kasing galing ang mga piloto ng PAL.

Bilang isang nilalang na may mga kapatid na malaki ang trauma sa pagsakay ng eroplano, maniwala ka sa’kin!

• Matutong ngumuya.  huwag ipagkait sa ngipin ang kanyang essence of existence.

Masakit makalunok ng balat ng lumpiang shanghai.  Try at your own risk.

• Tumae kung natatae.

Dahil nga nakalunok ako ng balat ng lumpiang shanghai, umalis ako ng bahay na saging at tubig lang ang nakain unggoy lang ang peg.  Pagpasok sa bowling center sa MOA, ramdam na ramdam ng katawan ko ang temperature gradient (gradient = mukha bang tanga kapag nagpapasok ng mga ganyang salita once in a while? wahahahaha).  Dahil ang luwang ng tshirt at shorts na suot ko nun, ang tindi ng himas ng lamig ng aircon sa tiyan ko.  At ‘yon na.  Totoo pala ‘yung sa mga commercials no? ‘Yung mapapatigil ka sa isang spot at ayaw mong gumalaw kasi isang galaw mo lang mapapahamak ka? Biglang nagflashback ang mga kilala kong napatae sa salawal nung kinder at elementary, “ngayon naiintindihan ko na kayo guys.. group hug”.  For the record, di naman ako napatae sa salawal (kung oo, aamin ba ako? lels).  Pero seryoso, hindi nga.  Pero wala na akong nagawa kundi jumebs sa public restroom kahit na taliwas ‘yon sa mga prinsipyo ko sa buhay.  Keri ko naman palang gawin ‘yon, at ‘di naman pala ganun kahirap.  Hindi kami natuloy magbowling ‘nun (kaya ‘wag kayong maka-eeww dyan, dahil ‘di ko hinawakan ang mga bowling balls sa MOA after jumebs) pero umuwi ako nun na magaan ang pakiramdam.  Lumiwanag ang kapaligiran, lumamig lalo ang dampi ng hangin, at lumuwang lalo ang suot kong shorts, parang na-redefine ang buhay ko dahil lang sa paglelet-go ng kahihiyan at tae.  Oh, the wonders of life.  Kaya, my dear friends, kung natatae, tumae.

• Masarap ang isaw kahit basa.

Minsan lang ako makauwi sa Pinas kaya ninanamnam ko ang bawat pagkakataon kapag nakakauwi nga ako.  Kalimutan ko na ang mga kaibigan at ate ko (charot!!) pero hindi ang isaw sa diliman.  Pagkatapos ng maghapong paglalakad at pagmumuni-muni, wala pang alas tres, nakaabang na kami sa may UP Law, tinatanaw ang pagdating ng anino ng kahit na sino.  Dumating ang nagttinda ng fishballs, kwek-kwek, at ice cream kaya sign na ‘yon na nalalapit na si Mang Larry, ang nagtitinda ng pinakapanalong isaw.  Nang biglang bumuhos ang ulan.  Dumating na din si Mang Larry, topless pa.  Pati ang mga assistant nya, nagshow-off din ng abs.  Pero dahil medyo malayo-layo ang pwesto nila at ‘di na kami makagalaw sa kinauupuan namin dahil ang liit ng dala naming payong, sa mas malapit na stall na lang kami naka-order ng isaw (infairness, masarap!).  Kahit putikan na ang mga paa namin at medyo natutuluan na ng ulan ang baso ng suka namin, lasap na lasap ko pa din ang sarap ng tae sa bituka ng manok at ang overflowing abs sa natatanaw naming stall ni Mang Larry.  Isaw experience: fulfilled!

• Isang busina ka lang!

Ipupusta ko ang buhay ni Justin Bieber, pinakamadiskarte sa lahat ng drivers sa buong mundo ang mga nasa Metro Manila.  Sa states, may red light, yield, stop, at konsepto ng right of way.  Simple, parang yes or no lang, walang partial points at gray area.  Mas nakakarelate ako sa ganun pero sa tingin ko ang cool ng takbo ng mga sasakyan sa Pilipinas.  Mantakin mo, parang may maze lagi tapos hindi ka pwedeng sumuko dahil wala ka namang magagawa dahil kahit saang kalsada ka pa dumaan, ganun din ang lagay.  Bawal ang weak dahil aabutin ka ng sampung taon bago ka makakarating sa pupuntahan mo (e kung date ‘yon, e di, dyahe di ba?).  Tapos unang magbusina, dibs! Walang kasing cool, parang game show ala quiz bee, unang magbuzzer ang syang pwedeng sumagot.  Kaya sa lahat ng Pinoy drivers out there, wala man sa traffic rules minsan ang ginagawa nyo, virtual high five tayo!  Sa susunod na may mag-cut sa’kin at mangbully na driver dito sa amerika, ipapatapon ko s’ya dyan sa Pilipinas, kayo na ang bahala sa kanya, ok?

• BE REAL.

Ako na lang ang hindi malabo ang mata sa pamilya namin.  Well, ‘yun ang gusto kong isipin.  Natapos ko ang second to the last sem ko nung May nang nanghuhula sa nakasulat sa board o sa projector screen at nakapasa naman ako sa multiple choice-quizzes ko sa Socio (epekib at masaya pala ‘yung eenie-meenie miney moe).  Pero dahil na rin sa mga taong nagsasabi na kailangan ko na talagang magsalamin lalo na dun sa kumuha ng order ko sa Red Ribbon na after kong magtanong kung ano ‘yung nakasulat sa menu screen dahil masyadong malayo ay sinabihan ako at ini-stress maigi sa puso ko ang  “ay malabo na mata nyo mam?“, nagpasukat na ako ng salamin nung nasa Pinas ako.  Ang sarap pala ng feeling na nakakabasa ka na ng maliliit na letters kahit malayo at nakikita mo ang pimples ng mga tao sa paligid.  Tapos hindi na ako mukhang bastusin kasi mukha na akong attorney, ‘yun talaga ang target ko sa bawat araw na ginawa ng Diyos e.  Ok din ang salamin kapag inaantok na ako at biglang dumating ang boss ko, ‘di halatang kakahikab ko lang.  At higit sa lahat, naovercome at napatunayan kong ‘di pala totoo ang isa sa mga greatest fears ko sa buhay, na baka maging kamukha ako ni Charice kapag nakasalamin na ako.

• Laos ang internetz kung masaya ka in real life.

Wala akong ibang ginagawa sa bahay kapag wala ako sa school o sa work kundi makipagbonding sa computer.  Twitter. Facebook, WordPress, Tumblr ni Ramon, blogs ng kung sino-sino, showbiz news portals, pati yahoo homepage.  Kaya updated ako sa mga bagay bagay, kahit mga nonsense lang.  Updated din ang internet sa buhay ko na kahit pagka-amaze ko sa outfit ni Kuya Germs sa Walang Tulugan ay tinutweet ko pa.  Pero nung umuwi ako sa Pinas nung May, hindi ako masyadong nakapaginternet kahit na may chance 24/7.  Hindi ko hinanap at hindi ko masyadong namiss.  Ganun pala talaga kapag ineenjoy mo ang buhay with friends and family.  Di mo na masyadong maiisip na magsayang ng oras online dahil nga hindi naman kailangan at saka less fun.

Pero para sa mga tulad ko na medyo locked up abroad at ang internet lang ang sagot sa pagkahomesick, ok lang magbabad maghapon at magdamag, go lang.  Sa mga nasa Pinas, wala namang masama kung lagi kang online, sayang naman talaga lalo na kung may free wifi.  Pero siguraduhin na kapag nabigyan ng chance na makasama ang mahahalagang tao sa buhay mo, namnamin ang presence niya/nila.  By namnamin, pwedeng figuratively o literally (‘wag nang magbigay ng example ng action words).

As always, na-enjoy ko ang bakasyon ko sa Pinas.  Kapos pero masaya.  Kaya thank you sa lahat! I miss you too (syempre inaassume ko na miss na miss nyo na ako).  ‘Til next time! ♥

kamusta naman ang pagkapantay ng kulay ng braso ko?

Life is short.

Para sa mga taong emo ngayon, brokenhearted, nagfifeeling nasa dead end, naguguluhan, bored, nagdadalawang-isip, naglalagalag emotionally at spiritually, nag-aakalang nag-iisa sila at walang kakwenta kwenta dahil walang labidabs na makakasamang magsimbang gabi ngayong pasko, nagiinternalize via da internets, natatakot, naghahanap ng moral support, napaparanoid sa mga ginawa/gagawing detour sa buhay, feeling na isa silang malaking failure, at sa mga trip maghanap ng quotable quotes na itutweet, this is for you!

image from http://www.thefancy.com

..at kung bakit dapat iwasan ang A Crazy Little Thing Called Love ng mga taong cheesy

Kung susukatin ang ka-cheesyhan ko sa buhay ko, malamang malalaos ang Cheese Ring, Cheese Whiz, at ang extra cheesy mac and cheese recipe ng kungsinumang chef at kusinera at ng iyong suking karinderya .  Hindi ko alam kung namamana ba ‘yun o nakukuha sa hangin o sa ibang tao.  Sa mga kwento ng nanay at tatay ko nung magboyfriend-girlfriend pa lang sila, parang wala namang signs ng kung anumang kacheesyhang pampelikula na pwedeng naiagos nila sa blood vessels ko.  Kung nakukuha sa hangin, bakit pakiramdam ko mas mataas ang level nung akin kesa sa mga taong nasa paligid ko? Directly proportional ba ang kacheesyhan ng isang tao sa amount ng hanging naiinhale? May pahiwatig ba ‘yun sa size ng butas ng ilong ko o sadyang maiksi at kaunti ang buhok ko sa ilong kaya palpak ang pagfifilter ng hangin loaded with cheese at oxygen na nagaganap? Kung nagkakahawaan naman ang lahat ng tao, bakit may nasasabihan ng corny at cheesy? Sino sila at bakit immune sila sa kacheesyhan na meron ako?

Napagdaanan ko din noon ‘yung phase na hindi ako nagpapahuli sa mga Asianovelas at librong kilig to the bones.  Nirecord namin ang Meteor Garden.  Kinilig ako sa Sweet Valley Junior High.  Ilang beses kong pinanood ang Full House.  Hindi ko din tinatanggi na halos lahat ng paborito kong pelikula ay love story ang focus.  Umaasa akong ang the one ko ay si Landon Carter o si Noah Calhoun o magkakaroon ako ng sarili kong kwento ng 500 days of Summer.  Pero umabot din ako sa phase na ako na mismo ang nacornyhan sa sarili ko at naisip kong mabuhay sa totoong mundo na mas maraming Dao Ming Su at Justin nung hindi pa sila naiinlove kay Sanchai at kay Jessie o ang pinakamalapit ng taong pwedeng makipaglandian sa’tin ay si Summer na walang idea ng commitment at true love dahil tayo ang Tom ng buhay niya.

Pero totoo nga ata ang Aegis nang sabihin nilang tuloy tuloy ang pag-ikot ng gulong ng buhay dahil parang bumabalik uli ang phase ko ng kacheesyhan.  Hindi ‘yun dahil naka-100 ako sa videoke ng kantahin ko ang Luha, o dahil nagtagpo na kami sa may dalampasigan ng matagal ng nawawalang the one ko, pero dahil nagpapilit ako sa mga ate ko na panoorin ang A Crazy Little Thing Called Love.  Kung napanood mo na ‘yun, malamang nangiti ka kaagad at kinikilig ngayon.  Inhale, exhale, 1, 2, 3, tumingin sa salamin at i-assess ang sarili kung nasaang banda ka na bilang si Nam.  Kung blooming at kuminang ka sa salamin, ikaw na! malamang abot-kamay mo na si P’Shone.  Kung nadismaya ka sa nakita mo, ipasok ang dvd ng CLTCL o isearch sa youtube at panoorin buong maghapon hanggang sa mawala ka sa sarili at humaba ang buhok mo.

Kung hindi mo pa napapanood, ok lang ‘yan.  Nakakakilig at nakakaaliw man, hindi naman kawalan sa buhay ang pagpapalampas mo sa pelikulang ‘to.  Pero kung sadyang marupok ka at madaling mainggit sa kasiyahan ng ibang tao, gusto ko lang sabihin na iilan na lang ata kayo na hindi pa nakakapanood ‘nun LOLJK, gusto kong malaman mo kung bakit/saan ako o kami nakarelate.

1.  Stages ng pagkakaroon ng crush na pagdadaanan mo with your BFFs

Denial stage – ‘Yung tipong caught in the act ka na pero itatanggi mo pa din na crush mo si crush dahil nahihiya ka o ayaw mong kantyawan ka ng mga kaibigan mo.  Minsan, lalo na kapag ‘di kagwapuhan at hindi pwedeng ipagyabang si crush, magkukunwari ka pang nadidiri at naaasar.  At kung sobrang haba naman ng pila ng mga karibal mo kay crush, ipapangangalandakan mong “Yan?! Gwapo ba ‘yan? Hindi naman kaya!” at magfifeeling na hindi ka bibigay sa tawag ng mababaw na pag-ibig.

Ok-fine-crush-ko-siya-silence-na-may-kasamang-ngiting-pademure stage – Dadating ang araw na pipiliin mong magpakatotoo na at itigil na ang pagkukunwari dahil hindi fun ang kiliging mag-isa.  Masarap ang pakiramdam na nailabas mo na sa wakas ang matagal mong kinimkim na kilig at saya sa tuwing lolokohin ka nila kay crush, pero mag-ingat sa venue na pipiliin mo kung gagawin na ang moment na ‘to.  Siguraduhing wala sa 5-meter radius si crush dahil matagal-tagal at medyo magiging agaw-pansin ang magiging reaksyon ng mga kaibigan mo: “yihiiiiiiiiiiiiiiii <insert name of crush here>” (repeat 10x)

Kantyawan stage – Masaya ‘to sa mga unang araw dahil bulgaran na ang reaksyon ng mukha at puso mo sa tuwing abot tanaw si crush at pwede mo ng kurutin/hampasin/yugyugin ang kaibigan mo sa sobrang kilig.  Pero dadating ang araw na ikaw na mismo ang gustong magtago o magdistract sa circle of friends mo sa tuwing dadaan si crush para maiwasan ang paulit-ulit at traumatic na pangangantyaw nila sa pagkapula ng pisngi mo o kahit sa no-reaction-at-walang-malisya-kunwari-na-tingin-mo hanggang sa mapalingon si crush at maweirdohan sa tropa niyo.

That’s-what-friends-are-for stage – Para makabawi (o dahil sadyang pagod na silang mang-asar), tutulungan ka pa ng mga kaibigan mong mang-stalk at magplano para makidnap mapansin ka ni crush.  Nakadepende ang saya at pagkamemorable ng stage na ‘to sa level ng katinuan ng mga kaibigan mo.  At tandaan na wag makikipagkaibigan sa mas maganda sa’yo, dahil magiging mapanganib ang stage na ‘to kung kamukha ni Anne Curtis ang best friend mo.

2.  This must be a sign!

Nawawala ang depinisyon mo ng kababawan basta tungkol kay crush.  Ito lang ang mga bagay na nagreregister sa utak at puso mo:

• Nalaman mong alam niya ang pangalan mo.
• Binigyan ka niya ng mangga!!!!!!!
• Nginitian ka niya. (kung kumindat pa sa’yo, e di ikaw na!!!)
• Nambully siya ng nambully sa’yo at ibinili ka pa ng softdrinks.
• Hinawakan niya ang kamay mo nang muntik ka ng mahulog sa stage.
• Lumingon siya ng binulong mong “lumingon ka”.

Marami pa ‘yan at kung napanood mo na nga yung movie, may dagdag kilig lahat ng ‘yun.  At dahil napanood ko na nga, ayoko ng isulat lahat dahil baka mahimatay ako sa kilig o.a..

Pero kulang pa lahat ng pinakita ng bidang character kung ikukumpara sa mga nangyari sa’yo o sa ating lahat na feeling mo/natin noon ay pinadala ng tadhana para iparamdam sa’yo/sa’tin na natagpuan mo na si the one at oo, type ka din niya.  Walang limit ang kababawan.  Example 1: Tinext ka ni crush para magtanong kung nasa school ka na at kung may dala kang yellow paper.  Example 2: Kamay ni crush ang sumalo sa inaabot mong bayad sa jeep.  Matindi ang kapit ng mga ganitong pagkakataon sa memory mo at ang mga pelikulang tulad ng A Crazy Little Thing Called Love ang magpapadikit lalo sa pagkakapit ng mga ‘yan sa kasuluk-sulukan ng utak mo.  Good luck.

3.  Bibigay ka din!

Iba ibang paraan ang pwedeng ma-qualify sa goal na ‘to.  Dumadating ‘to kapag unti-unti ng nauubos ang signs sa paligid at hindi na kinakaya ng imagination mo ang pagpapakilig sa sarili mo.  Pwedeng sabay din ‘to nung planning stage na pamumunuan ng mga kaibigan mo, pero kadalasan kasi sandali lang ‘yun dahil unang-una mas matindi ang driving force mo kesa sa mga kaibigan mo na malamang ay may sariling crush din na gustong maabot.  Mas maraming individual activities ang stage na ‘to kesa sa joined forces na stalking nyo ng mga kaibigan mo: tipong pag-imbento ng kung anu-anong talent, hobbies, angking katalinuhan, at marami pang iba para lang umangat at mapansin ni crush.  Pwede ring daanin sa dasal, kulam, tingin, o nakamamatay na pabango sabay daan sa harap ni crush.  Pero kung maisasabuhay mo din ang pagiging swan mula sa pagiging ugly duckling, kering keri mo ang stage na ‘to Ikaw na!.

4.  Love is blind…

….kaya minsan pumapalya talaga ang panang para sana ay kay crush.  Parang teleserye ‘to pero nangyari ata ‘to sa halos lahat ng tao.  Ayaw man daw sa’yo ni crush, may idedeliver naman ang tadhana na kakagat sa pain mo.  Kung sadyang mahaba ang buhok mo, pwedeng ito din ang magiging sagot sa problema mo dahil baka marealize ni crush na gusto ka niya kapag naramdaman niyang may ka-sparring na siya para sa’yo Another ikaw na moment!.

5.  This is it!

Ito na ang climax ng kahit anong love story, kapag nagka-aminan na.  Dalawa lang ang pwedeng mangyari pagkatapos: (1) Mapahiya ka dahil nalaman mong wrong timing ka dahil may labidabs na siya at dahil isa lang ang puso niya hindi ka niya pwedeng sagutin ng “i love you too”, maiiyak ka pa sa sobrang tindi ng emotions, sabay mahuhulog ka pa sa swimming pool at magwawalk-out na basa at broken hearted; o (2) pareho lang nung (1) pero dahil sadyang pinagpala ka ay makakatanggap ka ng notebook/photo album kinagabihan at malalaman mong hindi one sided ang lahat at mabubuhay ka na sa kilig from the past.

Ang saya siguro kung pwedeng magkatotoo ‘yung kwento ni Nam at ni P’ Shone at kung magpaparaffle si God na ‘yun ang grand prize, malamang magkaroon ng maraming draw dates sa sobrang dami ng sasali.  Hindi ko alam kung ‘yung pagka-imposible nung kwento ang nakakakilig o sadyang ganun katindi ang pag-asa ng mga tao na magkakaroon din sila ng sarili nilang version ng ganun, na mabibiyaan din sila ng sarili nilang labidabs kahit consolation prize pa.  Siguro nga.  Kung hindi man mangyari ‘yun, ipasok ang dvd o itype sa youtube search box ang A Crazy Little Thing Called Love at panoorin buong maghapon hanggang sa mawala ka sa sarili at humaba ang buhok mo at dumating ang taong magpaparealize sa’yong laos ang pelikulang ‘yun dahil hindi niyo pa naman nasisimulan ang love story niyo, ang love story niyo ni <insert name ni the one>.

Paki-translate ang Pasko.

Tuwing Pasko, bago namin dalawin ang mga nahihimlay na naming lolo at lola at nabubuhay pa naming tito at tita at bago kami magtago sa taun-taong lumalawak na network ng mga kamag-anak daw namin, sumisimba muna kami at bumabati ng happy birthday kay Jesus.

Ngayong Pasko, feeling ko hindi ako nakasimba.

Feliz Navidad.  ‘Yan lang ang iilang Spanish words na alam ko kabilang na ang uno, dos, tres, at delicioso (credits to dora).  Ilang beses ko ng sinubukang mag-aral ng Spanish, pero hindi ko lagi tinatapos dahil tamad talaga ako dahil hindi kasing fun ng Dora the Explorer ang mga free online tutorial lessons.  Alam kong kakailanganin ko din ang kakayahang mag-Spanish balang araw lalo pa’t second language ‘yun dito sa Alabama at sa iba pang panig ng Amerika.

Hindi ko akalain na yung balang araw na ‘yun ay nung Pasko pala.  Alam mo ‘yung mga tanong mo sa sarili mo na “paano kaya kung niligawan/sinagot ko siya?“, “e kung i-drop ko na lang kaya ‘tong Math na ‘to at mag-artista na lang ako?“, “what if umuwi na lang muna ako sa Pilipinas kahit wala pa akong diploma at magpakabum na lang dun muna?“?  Pwes, hindi kasama sa mga ganyang tanong ko sa sarili ang “paano kung magkausap kami ni Jesus pero in Spanish?”

Nung Pasko, nagkamali kami ng tingin sa oras ng misa at dumating kami sa simbahan sa misang hindi naman ata kami invited.  Kaya pala parang takang-taka ‘yung pari ng makasalubong namin siya at buong saya pa namin siyang binati ng “Merry Christmas!”.  Nang humahanap na kami ng upuan, “uno.. dos.. tres.. (hindi ko na naintindihan yung sumunod na salita)” mic check pa lang, obvious ng nasa maling Christmas setting na kami di bale sana kung kumanta siya nung kanta ni Ricky Martin na Maria (un, dos, tres), nakasabay sana ako.  Hindi na din kami nag-back-out bilang ‘yun na ang huling misa na pwede naming maattend-an.

Wala akong naintindihan sa buong misa bukod sa Amen at Santo, Santo.  Pero sinubukan ko talagang magconcentrate habang tinitingnan ang paligid.  Akalain mong nagmisa kami kasama ang mga taong kalahi ng mga kasuntukan ni Pacquiao sa ring.  Kung may laban sa boxing siguro kinabukasan, malamang mahahalata ng langit na saling pusa lang kami dahil ibang iba ang idadasal namin sa joined forces nilang “sana po ma-KO na namin si Manny Pacquaio si Mommy Dionesia“.  Malamang nakuyog na kami.

Sabi nung Religion teacher ko nung high school na naabutan at na-absorb mo dapat ‘yung homily sa isang misa, hindi ‘yung basta basta ka na lang dumating sa simbahan at nakitayo, nakiupo, at naki-peace be with you.  Kung ipa-flashback ko ang eksena nung Pasko, parang ganyang ganyan ang naging role ko.  Counted pa rin kaya ang mga dinasal ko nun?

Naniniwala ako na lahat ng nangyayari sa buhay ay may dahilan at lahat ng pagkakamali, kahit mahulog pa ako sa kanal, ay may ka-partner na karanasan at moral lesson.  Hindi ako die-hard fan ni Pacquiao kaya hindi naman siguro nangyari ‘yun para bigyan ako ng pagkakataong mag-sorry o i-uplift ang mga Mexicanong nandun (pero nakakamangha ang sincere nilang peace be with you dahil umaalis sila sa upuan nila para lang makipagkamay sa mga nakaupo sa malayo sa kanila, nakakatunaw ng puso at konsensya).  Wala din naman siguro dun ang the one ko kung nandun man, eto na ang biggest mistake ko in a major major way LOLJK.  Pero sa totoo lang, napaisip talaga ako kung naririnig ba talaga ako ng langit nung araw na ‘yun, baka kasi hindi nila natatransmit ang mga dasal sa ibang lenggwahe dahil wala sa schedule.  Ni hindi man lang ako nakabati ng Happy Birthday dahil hindi ko alam kung paano.

Siguro test of faith.  Nakakaloko pala kapag hindi mo alam kung naintindihan ka ng kausap mo at hindi mo rin maiintindihan kung sasagot man siya.  May nakikinig ba talaga sakin kahit na parang wala namang nagreply?  Paano kung ‘yung messenger na ipinadala ng langit ay hindi ko rin maintindihan? Ni hindi ko nga alam kung sinabihan na pala ako ng pari na magbagong buhay at ideactivate ang Facebook account ko bilang new year’s resolution.  Paano kung hindi lang pala sa misang ‘yon walang nakinig sa mga dinasal ko? Ang daya.

Normal lang naman siguro na magduda, ‘di ba? Hindi ko alam kung eto ba ‘yung divine intervention, pero naramdaman ko nung Pasko, actually ngayong 2010 na may nakikinig sakin.  Kung trip mong wasakin ang trip ko, oks lang, pero naniniwala akong online 24/7 ang kausap ko, kahit in Spanish pa, o kahit in Jejemon, kahit Bekimon pwede, at kahit ano pang emosyon pwedeng pwede.  May pruweba ba ako? Wala. Dahil wala akong winish na bagay ngayong taon na pwede mong makita at mahawakan, at siguro kung meron man hindi ko din matatanggap dahil malamang hindi ko naman ‘yun kailangan talaga sa buhay.  Sabi nga ni Mitch Albom, “It is far more comforting to think God listened and said no, than to think that nobody’s out there.” Pero kung anuman ang paniniwala mo, o kahit hindi mo man maintindihan (o ayaw mong intindihin) ang pinagsasasabi ko, ayos lang, maki-tayo, maki-upo, at maki-peace be with you ka na lang sakin.

High School.

stolen shot. ang tunay na kami.

Rewind.  Next life.  Wildcard.  Second chance.  Kung mabibigyan man sana ako ng pagkakataon na ulitin ang lahat, bakit hindi?

Namimiss ko ang high school.  ‘Yung simpleng buhay estudyante.  ‘Yung pagsakay ko ng baby bus araw araw kasabay ng alingawngaw ng mga jologs na kanta.  May kasamang kaba pa na baka masarhan ka ng gate at makuha ni Sir Manguera ang i.d mo.  Namimiss ko na din ang flag ceremony, ‘Oh my Jesus, through the Immaculate Heart of Mary, we offer you our prayer…’ hanggang sa pagkanta ng College Hymn at sa ‘you may pass now..’ at kapag minalas malas naman, mapaulit ni Mam Norris na magflag ceremony habang pinapanood ng ibang section na nakasilip sa mga bintana ng classroom nila.  Nakakamiss ang pagtambay sa recess, minsan pressured sa pagrereview o paggawa ng assignment, minsan sa pagiging parasite sa pagkain ng iba o kadalasan sa pagmamatyag sa crush o sa mga posibleng tsismis, mas ok lalo kung wash day ng mga college students.  Nakakamiss din ang long table sa canteen at ang maling ng Twin Bee.  Ang stress at taranta sa paghagilap ng kokopyahan o pagpapraktis ng presentation na wala pang script at props o pagbili sa Fina’s ng mga nakalimutang materials na kailangang dalhin.  Nakakamiss ang meryendang dala ng seatmate mo sa mga subjects na nakakaantok pasukan o paggugroup message sa mga taong abot tanaw mo lang naman pero dahil matatapos na ang Unlitxt mo, kailangan mong sulitin kahit tanong lang kung meron silang kendi o kung ano ang assignment sa susunod na araw.  Nakakamiss ang tunog ng bell, na halos kada oras sumisingit sa daldalan o sa panghuhula mo sa exam.  Nakakamiss ang mga locker at ang pagtambay sa piling nila.  Ang tambakan ng mga kalat, kung anu-anong papel at props, iwanan ng PE uniform, tagabantay ng payong na pilit kong iniiwan dahil sagabal sa bag, taguan ng maraming sikreto, karanasan at ala-ala.

Homesick

BABALA:  Overrated ito.  Lahat  naman ng comedy na pelikulang Pinoy, may isang espesyal na drama scene.  Tipong mag-iiyakan o magkokonsensyahan o magsusumbatan ang mga bida.  Highlight ‘yan kadalasan bukod syempre sa bonggang-bonggang outing sa beach o sa park tapos may dance number o kaya kantahan with full choreo at props.  Kaya kahit pilit na pilit akong magpakaclown sa blog na ito, dumadating talaga ang punto sa buhay ko na hindi ko mapigilan ang magdrama at magpaka-emo.  Hindi ko mapigilan ang pagtulo. ng. luha.  Kung talent manager ka, ayoko.  Ayokong mag-artista.  Pramis.

Gusto ko nang umuwi.

Kung makakapulot lamang ako ng pangbili ng ticket pauwi ngayon din, ok na sana ako.  Kanina, nag-emote na naman ako nang halos ilang oras.  Nang dahil sa isang simpleng dahilan, namaga ang mata ko ng buong araw pagkatapos ng todo-todong pagiyak sabay tulog upang makalimot at mahimasmasan.

Maaga akong gumising kanina.  Wala akong trabaho at ganun din ang ate ko.  Mamaya, mag-iinternet ako tapos mag-eexercise bago mag-lunch tapos manonood ng dvd tapos gagawa ako ng blog mamaya, tama kailangan ko nga palang magsulat ng bagong blog, tapos magvivideoke kami, siguro oldies but goodies na lang uli kakantahin namin ngayon, habang nagmimiryenda, ano nga kaya’ng meryenda namin?, tapos manonood ng tv tapos mag-iinternet uli baka may online mamaya tapos sisimulan ko ng basahin ‘yung bago kong libro. Ganyan kahalaga sa akin ang bawat off day ko.  Kahit kadalasan 4 days lang naman ang pasok ko kada linggo, lagi pa din akong sabik makauwi sa bahay at makapagrelax at maging bum.  Kahit papaano ay nadidistract ko ang sarili ko mula sa depression at pressure kapag off ako at nakakapagmoment sa bahay ng mag-isa.  Habang nag-aagahan kami ng ate ko at nag-iimagine na ako ng gagawin ko para sa buong araw biglang nag-ring ang telepono.  Pinapapasok kami sa trabaho ng boss namin dahil kaunti lang ang tao nila ngayon at kakailangan nila ng extrang tulong.  Eeeenk.  Parang naputol ang pantasya ko.  Wala naman akong mahalagang gagawin.  Kung tutuusin, mas ok siguro na kikita ako ng extra pay sa linggo na ito kesa magpakalusaw ako sa harap ng computer at tv.  Pero mabilis ang sagot ng puso at isip ko, ayoko.  Dug.dug.dug.  Pressure.  Nakakahiya sa boss ko at sa tatay ko.  Parang ilang oras na trabaho at extrang pera, tinatanggihan ko pa.  Pagkatapos ng 2 oras na pag-iisip ng dahilan, umiyak na lang ako.  Umiyak ng umiyak.  Kung tutuusin, madali lang naman ang trabaho ko at off din naman uli ako sa Martes at saka hindi ba’t masamang tanggihan ang grasya at malamang para sa karamihan grasya ang dumating sa akin sa puntong iyon.  Pero ayoko talaga.  Naisip ko, na sa kabila ng lahat ng positive thinking ko ng halos ilang buwan, hindi nga ata talaga ako masaya dito.  Hindi.

Gusto ko nang umuwi.

Hindi ko alam kung bakit kahit ano’ng isipin kong future ko dito, naiiyak pa din ako sa tuwing naaalala ko ang buhay sa Pilipinas.  Kahit na marami akong mga kaibigan na nagsasasabing ang swerte-swerte ko daw na andito ako samantalang sila nandun, mainit, magulo, mahirap ang buhay, hindi ko maramdaman at mapahalagahan kung nasaan man ako ngayon.  Ganun nga ata talaga ng tao, gusto ang bagay na wala sa kanya.  At kabilang ako sa mga taong ‘yun.  Pero nung mga panahong wala naman sa mga kamay ko ang pagkakataong makarating dito, walang kahit anong maliit na hinala at pag-asang matutuloy pala ang petisyon ko para makapunta dito, at kahit na alam kong bihira ang mga taong nabibiyayaan ng visa at green card, hindi ako humiling na sana makuha ko ito, na sana mapunta ako dito, na sana maging ganito ako.  Masaya na ako kung nasaan man ako dati.  Masaya na akong mabuhay sa mundong nakasanayan ko at masaya ako.  Kung hindi sana ako napunta dito, 4th yr na ako sa up.  Mag-oojt na.  Malapit nang magthesis.  Marami na siguro akong natutunan sa classroom at sa org.  Marami na siguro akong naging kaibigan at kakilala.  Marami na siguro akong naexperience at na-accomplish.  Mas ok na ako siguro ako ngayon.  Hindi ganito.  Halos malabo ang future.  Hindi ko nga alam ang plano ko sa buhay ko.  Nalimutan ko na nga ata kung paano maging ako, kung paano magpaka-independent at umarte nang tama sa edad ko, kung paano mag-isip at magdesisyon ng para sa sarili ko.  Isa lang ang dapat isumbat sa akin,  isa kang selfish b.  Alam ko.

Ngayong araw na ito, isang taon na akong wala sa Pilipinas.  Isang taon na.  At hanggang ngayon hindi pa din ako ok.

Gusto ko pa ding umuwi.

Kung wala sana ako dito, hindi ganito ang title ng blogsite ko, ang malikot na mundo ng ilusyonadang starlet. Hindi sana kulong sa maliit at natigil kong mundo ang mga kwento at pagtingin ko sa buhay.  Hindi sana ako ganito kagulo at kasabaw.  Hindi ganito.  Sa ngayon magpapakalulong muna siguro ako sa sarili ko, umaasang magiging ok din ako balang araw.  Baka.  Sana.

ouch!! it hurts.

Sabi-sabi na hindi daw madali ang buhay at walang perpektong istoryang ipinanganak sa mundong ito. Kumbaga parang mga player tayo sa isang video game, maraming kalaban sa daan, may freebies na makakatulong sa adventure, may bonus sa bawat challenge na nalamlampasan, pwede din namang magrestart kapag na-game over o ‘di kaya ay magpause muna at humingang malalim bago magpatuloy, mahabang biyahe patungo sa finish line. Dahil walang favoritism si God at nagreward naman siya ng iba-ibang anyo ng talento at galing sa bawat isa sa atin, nagpamudmod din siya ng iba ibang uri ng pagsubok na dapat nating harapin. Iba-ibang level ng difficulty depende sa overall power ng manlalaro. May mababaw para sa iyo, tipong kahit nakapikit at nakatali ang paa at kamay mo ay easy-ing-easy pa din, pero hindi para sa ibang players. Iba ako, iba ka, iba siya.

***********
Masasabi kong accident prone ako nung musmos pa lang ako. Isa sa mga paborito kong nguyain nung bata pa ako ay candy at ang pinakapaborito ko sa lahat ay ang Fox. Feeling ko noon ang mahal mahal ‘nun. ‘Yung tipong hindi ko nabibili sa tindahan sa tabi ng bahay namin. Kaya umaasa na lang ako sa pasalubong ng ate kong highschool pa lang noon. At dahil paborito ko nga, nang isang beses na uwian ako ng ate ko ng fox, dali-dali kong binuksan at nilasap ang tamis at sarap nito habang patalon-talon sa kama sa harap ng tv. Ang hindi ko alam, kapalit ng kasiyahang iyon ay isang ‘di makakalimutang pangyayari sa buhay ko. Sa isang iglap nagLQ kami ng Fox. Tinalikuran ko na ang pagmamahal ko sa kanya. Hanggang ngayon naaalala ko pa din kung gaano kasakit malunok ang isang buo at napakalaking candy na ‘yon.

*************

Lahat ng mga kapatid ko ay hindi nagdaan sa prep. Pero dahil may kapitbahay kami ‘nun na nag-enroll sa prep at nagkataong kalaro ko din siya kahit mas matanda siya sa akin, binalak ng nanay ko na isalingpusa ako sa klase niya. Hindi pa man dumadating ang unang araw ng pasukan, nagbago ang lahat. Isang araw, nautusan ako ng nanay ko na tawagin ang kapitbahay namin. Dahil masayahin at maligalig akong bata at isa sa mga paborito kong laro noon ang piko, nakipaglaro ako ng piko sa sarili ko habang nilalakad ko ang semento patungo sa pintuan ng kapitbahay namin. Kandirit. Kandirit. Blag. Sa kasamaang palad, nadulas ako at nabali ang braso ko. Napahiga pa nga ako sa isang batya ng nakababad nilang damit na nasa daraanan ko. Nang dahil lang dun, natulad ako sa mga ate ko, hindi na din ako nagprep pero naglaro pa din ako ng piko sa mga sumunod na taon ng aking kamusmusan.

*************

Tandang tanda ko pa noon na ang paborito kong ulam nung bata ako ay ‘yung pinangat na isda. Nagkakamay pa nga ako kapag ‘yon ang kinakain ko. ‘Yun lang ang ulam na nakakapagpatigil at nakakapagpauwi kaagad sa akin kapag tanghali galing sa paglalaro. Kahit na sabi ng mga ate ko ay mabaho daw ang aroma nito, wala akong pake. Pero hindi lamang ‘yon, lahat ata ng uri ng isda kinakain ko ‘nun. Ako na ata ang pinakahindi pihikang bata sa salinas noon. Ngunit sa hindi inaasahang pagkakataon, sinubukan ako sa pagmamahal ko sa mga isda. Tandang tanda ko pa ang nagpabago ng lahat, ang DINAING NA BANGUS. May unquotable quote pa ako ‘nun, “(nagwawalang iyak)Waah, mamamatay na ata ako nay, waah”, pagkatapos kong lumunok ng saging at uminom ng isang basong tubig nawalan talaga ako ng pag-asang lumaban. Isang nakakatawang gabi ‘yon para sa buong pamilya ko bukod sa kawawang ako. Nang malunok ko ang napakaswerteng tinik na ‘yon, nalaman kong may mas sasakit pa pala sa paglunok ng isang buong piraso ng candy.

*********

Marami pa akong nakakabaliw na karanasan nung bata pa ako. Muntik na akong malunod sa isang tabo. OO. Matinding takot ang naramdaman ko ‘nun, mas matindi pa sa totoong nalulunod sa malalim na swimming pool. Nastapler ko na din ang sarili kong daliri. Hindi ko naisip na malalabanan ng stapler ang hinlalaki ko, ayun at napaiyak ako ng sobra sobra. Naislide ko na din ang sarili kong tuhod sa zipper ng unan namin. Hanggang ngayon bahagya kong naaaninag ang remembrance ng araw na ‘yon sa tuhod ko. Nahulog na din ako sa hagdanan ng kapitbahay namin. Nahulog mula sa pinakaitaas hanggang sa dulo ng hagdan, para akong naging bola na kahit nandun ang mga kalaro ko at ang nanay nila hindi nila ako napigilan sa paggulong. Pero dahil pinagpala ata ako, hindi man lang ako nabagok o nagalusan, may kaunting pasa, pero ang mas kinabahan ako ay nabasag ko ang thermometer namin na balak ko pa naman sanang isauli na sa bahay namin. Nang dahil sa thermometer na ‘yon, hanggang ngayon walang kaalam-alam ang nanay ko sa nangyari sa akin. At dahil sadyang magnet ata ako sa mga kakaibang karanasan, kahit highschool na ako ay hindi ako nagpahuli. Natipalok na din ako sa hagdanan ng eskwelahan namin pero hindi ko alam kung may nakakita man o wala. Basta ang natatandaan ko, ‘yun din ang araw ng maganap ang kontrobersyal na Wowowee stampede.  Siguro signos ang pagkatipalok kong ‘yon.  Nalapnos ko din ang sarili kong kamay habang kumukuha ako ng mainit na tubig sa dispenser para sa instant noodles ko. Nagprom ako ng may bandage ang 1/4 ng kamay ko.

*********

Ayon nga sa pelikulang “Dahil mahal na mahal kita”, ‘ininsulto ni Cory si Mela, sinaktan ni Mela si Cory, hindi sasaktan ni Mela si Cory kung hindi ininsulto ni Cory si Mela, pero ano ang mas masakit? blah blah blah..’, mukha mang palaisipan pero ang nais ko lang i-relate sa katagang iyan ay hindi lang ako puno ng pisikal na sakit, may emosyonal na sakit din akong pinagdaanan, may seryoso pero mas marami ang hindi.

Isa sa maaaring papasa sa isusulat ko sa slumbook sa most embarassing moment, bukod sa SECRET, ay nang minsang mapahiya ako sa program ng Linggo ng Wika o Buwan ng Nutrisyon nung Grade5 pa lang ako. Sa loob ng isang gabi, kailangan kong saulohin at dibdibin ang isang tulang tungkol sa mga prutas (lalo akong nalito ngayon kung ano nga ba ang okasyon at bakit kailangan kong tumula). Hanggang ngayon alam na alam ko pa ang unang linya ng tulang ‘yon, Manggang manibalang na katakam-takam at dahil alam na alam ko ang unang linyang ‘yon, ‘yun lang ang naitula ko sa harap ng buong eskwelahan namin. Nakatatlong ulit na palakpak ang mga tao sa akin, pero mas lalo akong nablanko. At upang maging malala ang lahat, pumanik ang teacher ko sa backstage at pilit ibinulong ang bawat linya ng tula sa akin. Ang masakit nga lang ‘nun, hindi man lamang siya nagtago ng kahit kaunti. Umiyak ako sa banyo ng classroom namin pagkatapos.

Pero isa sa pinakamasakit na araw para sa akin ay nang umapak ako sa pintuan ng airport at dumaan kay mamang guard ilang buwan na ang nakakaraan dala dala ang isang maleta at isang backpack na puno ng ala-ala. Masakit man, halos 2 minuto lang ako umiyak ‘nun. Napansin kong mas mailap ang luha kapag mas matindi ang sakit na tumatama sa akin.

******

Simple man o malalim, ano mang anyo ng sakit at pagsubok ang madaanan natin, magsilbi nawa itong aral, extra life, dagdag sa power at battery ng bawat isa sa atin sa laro ng buhay. Hindi man natin ito malagpasan o matapos, hindi naman Niya susukatin ang lakas at halaga natin ayon sa final score at time at lalong lalo hindi Niya tayo huhusgahan kung paulit-ulit tayong mataya o magame over, nasa tiwala at determinasyon sa buhay ang lahat. Para sa kanya, hindi uso ang game over at hindi bawal ang humingi ng tulong sa Kanya, ang 2nd player ng laro nating lahat.