5/4

Nung bata pa ako, napagbabaligtad ko ang evaporated milk at condensed milk.  Akala ko sa langit napupunta ang mga lobong nabibitawan ng mga batang mahina ang attachment sa pisi.  Akala ko bawal uminom ng tubig kapag kumain ka ng madaming manggang hilaw at bagoong.  Ngayon solved na ako sa mga maling akalang ‘yan.  Pero, nasobrahan ata ako.

Ako vs Me

Malapit ng matapos ang unang sem ko sa bago kong school.  Ang bilis ng panahon.  O sadyang mabagal lang ata talaga ako.  Dahil sa in-class essay writing midterms ko sa English na kinukuha ko ngayon, na-inspire akong gawin ang blog na ito.  Sa totoo lang, kung icocopy paste ko lang ang mismong essay na sinulat ko ‘nun, baka tuluyan na akong itakwil ng mga kakilala ko sa kababawan ng laman at pagkukwento ko doon.  Pero dahil paborito ako ng teacher ko dahil may sense naman daw ang gusto kong iparating, nakakatuwa ang nakuha kong grade.  At ngayong nakapagmuni-muni na ako at napagtanto kong may patutunguhan naman kahit papaano ang mga ideyang nabuo ko doon kung itutuloy ko ngayon, naisip kong magsayang muli ng oras at makipagbonding sa keyboard ko at para maisip ng nanay ko na busy-ing-busy ako sa mga assignments ko at mailigtas ko ang sarili ko sa pagliligpit ng mga plato, ikukuwento kong muli ang mababaw na kwentong nabasa ng teacher ko noon.  Mas ok ngayon, walang time limit, walang magchecheck bawal magcomment sa maling sentence structure o sa maling posisyon ng kuwit  ,,,,,,,,,, at higit sa lahat, in Tagalog. whew.

isa.dalawa.tatlo

Sa dinadami dami, na hindi naman masyadong madami para sa iba pero sa akin oo, ng blogsites na sinubukan kong gawin at pagandahin, wala ni isa dun ang nakapagpasaya sa akin, walang pumasa sa sarili kong standards. Aminado naman ako na dahil din ‘yun sa akin at sa atrasado kong utak. Kulang ako sa mga malinamnam na salita, matulis na emosyon, nakakahangang talento sa pagsusulat. Gayunpaman, hindi pa din ako sumusuko na balang araw makakabuo din ako ng maraming maraming blog na gagawin kong libro kapag mayaman na ako at marami na akong kaibigang mayaman na magtityagang magdonate ng encouragement, panahon at pera. Balang araw na hindi ko na kailangang makinig sa ma-emote na music, magkulong sa kotse sa parking lot, o umiyak sa loob ng banyo para lamang makahugot ng bagong ideya para sa panibagong kwentong bubuuin ko. Balang araw, magiging parang kasing dalas na ng paghinga at pagkurap ko ang pagsusulat ng may saysay hindi lamang sa akin kundi para na din sa ibang makakabasa nito. Promise ko ‘yan sa sarili ko. Sabi nga sa nabasa ko isang magazine, hindi totoo ang “overnight success” na isinasaksak ng mga reality shows at kung anu ano pang anyo ng media sa lipunan ngayon. Ayon sa aking nabasa, kailangan ng 10,000 oras ng pagpapraktis o pagtityaga kung nais mong maging isang matagumpay na dancer, swimmer, musikero o writer. Kung susumahin ko ang oras na inalay ko sa pangarap kong ito, hindi ko na mabilang. Ayokong bilangin, ayokong orasan. Siguro gagawin ko ng panghabang buhay ang pagpapraktis kong ito kaya siguro naman malalampasan ko ang kota na ipinayo niya. Pero sa ngayon, magsisimula muna ako sa simpleng pakikipagkwentuhan sa sarili ko at sa bagong mundo na nilipatan ko para alayan ng mga salita at pangarap, magbabakasakali na makatalisod ako ng isang nakakaaliw na experience sa buhay ko, kahit nangyari na o hindi pa, o makapulot ng nakakamanghang kwento ng buhay ko o ng buhay ng iba na nasaksihan ko o masasaksihan pa lamang na magpapakulay sa pangarap kong maging isang napakagaling na manunulat balang araw. Inhale. Exhale. Ready get set go.