Homesick

BABALA:  Overrated ito.  Lahat  naman ng comedy na pelikulang Pinoy, may isang espesyal na drama scene.  Tipong mag-iiyakan o magkokonsensyahan o magsusumbatan ang mga bida.  Highlight ‘yan kadalasan bukod syempre sa bonggang-bonggang outing sa beach o sa park tapos may dance number o kaya kantahan with full choreo at props.  Kaya kahit pilit na pilit akong magpakaclown sa blog na ito, dumadating talaga ang punto sa buhay ko na hindi ko mapigilan ang magdrama at magpaka-emo.  Hindi ko mapigilan ang pagtulo. ng. luha.  Kung talent manager ka, ayoko.  Ayokong mag-artista.  Pramis.

Gusto ko nang umuwi.

Kung makakapulot lamang ako ng pangbili ng ticket pauwi ngayon din, ok na sana ako.  Kanina, nag-emote na naman ako nang halos ilang oras.  Nang dahil sa isang simpleng dahilan, namaga ang mata ko ng buong araw pagkatapos ng todo-todong pagiyak sabay tulog upang makalimot at mahimasmasan.

Maaga akong gumising kanina.  Wala akong trabaho at ganun din ang ate ko.  Mamaya, mag-iinternet ako tapos mag-eexercise bago mag-lunch tapos manonood ng dvd tapos gagawa ako ng blog mamaya, tama kailangan ko nga palang magsulat ng bagong blog, tapos magvivideoke kami, siguro oldies but goodies na lang uli kakantahin namin ngayon, habang nagmimiryenda, ano nga kaya’ng meryenda namin?, tapos manonood ng tv tapos mag-iinternet uli baka may online mamaya tapos sisimulan ko ng basahin ‘yung bago kong libro. Ganyan kahalaga sa akin ang bawat off day ko.  Kahit kadalasan 4 days lang naman ang pasok ko kada linggo, lagi pa din akong sabik makauwi sa bahay at makapagrelax at maging bum.  Kahit papaano ay nadidistract ko ang sarili ko mula sa depression at pressure kapag off ako at nakakapagmoment sa bahay ng mag-isa.  Habang nag-aagahan kami ng ate ko at nag-iimagine na ako ng gagawin ko para sa buong araw biglang nag-ring ang telepono.  Pinapapasok kami sa trabaho ng boss namin dahil kaunti lang ang tao nila ngayon at kakailangan nila ng extrang tulong.  Eeeenk.  Parang naputol ang pantasya ko.  Wala naman akong mahalagang gagawin.  Kung tutuusin, mas ok siguro na kikita ako ng extra pay sa linggo na ito kesa magpakalusaw ako sa harap ng computer at tv.  Pero mabilis ang sagot ng puso at isip ko, ayoko.  Dug.dug.dug.  Pressure.  Nakakahiya sa boss ko at sa tatay ko.  Parang ilang oras na trabaho at extrang pera, tinatanggihan ko pa.  Pagkatapos ng 2 oras na pag-iisip ng dahilan, umiyak na lang ako.  Umiyak ng umiyak.  Kung tutuusin, madali lang naman ang trabaho ko at off din naman uli ako sa Martes at saka hindi ba’t masamang tanggihan ang grasya at malamang para sa karamihan grasya ang dumating sa akin sa puntong iyon.  Pero ayoko talaga.  Naisip ko, na sa kabila ng lahat ng positive thinking ko ng halos ilang buwan, hindi nga ata talaga ako masaya dito.  Hindi.

Gusto ko nang umuwi.

Hindi ko alam kung bakit kahit ano’ng isipin kong future ko dito, naiiyak pa din ako sa tuwing naaalala ko ang buhay sa Pilipinas.  Kahit na marami akong mga kaibigan na nagsasasabing ang swerte-swerte ko daw na andito ako samantalang sila nandun, mainit, magulo, mahirap ang buhay, hindi ko maramdaman at mapahalagahan kung nasaan man ako ngayon.  Ganun nga ata talaga ng tao, gusto ang bagay na wala sa kanya.  At kabilang ako sa mga taong ‘yun.  Pero nung mga panahong wala naman sa mga kamay ko ang pagkakataong makarating dito, walang kahit anong maliit na hinala at pag-asang matutuloy pala ang petisyon ko para makapunta dito, at kahit na alam kong bihira ang mga taong nabibiyayaan ng visa at green card, hindi ako humiling na sana makuha ko ito, na sana mapunta ako dito, na sana maging ganito ako.  Masaya na ako kung nasaan man ako dati.  Masaya na akong mabuhay sa mundong nakasanayan ko at masaya ako.  Kung hindi sana ako napunta dito, 4th yr na ako sa up.  Mag-oojt na.  Malapit nang magthesis.  Marami na siguro akong natutunan sa classroom at sa org.  Marami na siguro akong naging kaibigan at kakilala.  Marami na siguro akong naexperience at na-accomplish.  Mas ok na ako siguro ako ngayon.  Hindi ganito.  Halos malabo ang future.  Hindi ko nga alam ang plano ko sa buhay ko.  Nalimutan ko na nga ata kung paano maging ako, kung paano magpaka-independent at umarte nang tama sa edad ko, kung paano mag-isip at magdesisyon ng para sa sarili ko.  Isa lang ang dapat isumbat sa akin,  isa kang selfish b.  Alam ko.

Ngayong araw na ito, isang taon na akong wala sa Pilipinas.  Isang taon na.  At hanggang ngayon hindi pa din ako ok.

Gusto ko pa ding umuwi.

Kung wala sana ako dito, hindi ganito ang title ng blogsite ko, ang malikot na mundo ng ilusyonadang starlet. Hindi sana kulong sa maliit at natigil kong mundo ang mga kwento at pagtingin ko sa buhay.  Hindi sana ako ganito kagulo at kasabaw.  Hindi ganito.  Sa ngayon magpapakalulong muna siguro ako sa sarili ko, umaasang magiging ok din ako balang araw.  Baka.  Sana.

Pressure, layuan mo ako!

Isang oras na lang mananakawan na ako ng isang oras sa 2009 life ko.  Hindi ko alam kung iyon ba ang dahilan kung bakit nilalamon at hinihigop ako ng nangmamatang PRESSURE ngayon.  Kung usapang literal at pilosopohan ang gagawin ko, dapat magkasing-payat na kami ni Kim Chiu sa ‘di matapos-tapos na pressure at force na pumupush at nangungurot sa mundo ko.

Kahapon, nagpakalasing kami ng ate ko sa kapeng siya mismo ang nagtimpla na talagang nagpasuko at nanghiya sa bagong creamer namin.  Habang nanggagalaiti ang caffeine sa lalamunan ko at naguumapaw ang nota sa pagvivideoke namin, naghihinagpis ang puso ko dahil nabigo akong masaksihan ang reunion concert ng eraserheads.  Hindi naman ako naglupasay at humagulgol buong gabi, nanghinayang lang ako sa pagkakataong marinig at mapanood silang muli bilang eraserheads.  At dahil dun, nagpakalulong ako sa kape at sa videoke, cheers.

Kanina, dahil tila nagsawa ata ang world wide web sa akin na halos wala akong makitang bago para sa akin, nauwi muli ako sa blog world ko at muli nafrusrate ako na wala akong bagong kwentong maaaring ialay.  Feeling ko tinatraydor ko ang deadline na binibigay ko sa sarili ko.  Kung tatanungin ako kung bakit nagpapahumaling ako sa blog, hindi ko din alam ang sagot at lalong hindi ko kayang ipadama kaninuman ang sayang naireregalo nito sa kalooban ko.  Sabi ko sa nanay ko malapit na akong mabaliw at ready na naman daw ang ate ko sa pondong ipangmemental asylum niya sa akin.  Nakakabaliw palang maghalungkat ng mga personal na kwento at prinsipyo at magic-in ito sa isang makabuluhan at nakakaaliw na anyo.  Ang dami ko nang listahan ng topics na pwede kong ibahagi, pero nauudlot ako palagi, laging may blank mode.  Dead air.  ——————————- Gayunpaman, hindi pa din ako sumusuko sa mapagkunwaring ako, makakasulat pang muli ako at makakapagkalat ng maraming-maraming tsismis salita na sisiguraduhin kong kasing inspirational ng mga awitin ni Jamie Rivera, peksman.

Nang mabakante ang energy capsule ko para sa aking blog, naalala kong malapit na ang Toefl exam (Test of English as a foreign Language) ko.  Aminado akong minaliit ko ‘yun nang una kong malamang kasama iyon sa admission requirements ko.  At take note: sa sobrang tiwala ko sa sarili ko na hindi ko na kailangan ang approval ng exam na ‘yun para mapatunayang karapat-dapat akong matanggap sa eskwelahan nila, inemail ko ang admin office at nakipag-deal at nagmakaawang i-consider na nila ako kahit hindi ko ma-experience ang Toefl.  At isang matigas ngunit mahinahong hindi ang natanggap ko.  At ngayon, kinakain na ako ng pressure ng Toefl.  Hindi ako magaling sa ingles.  Lalong hindi ako effective sa presence ng time limit.  At kapag pinagsama sila, naiimagine ko na ang pagtawa sa akin ng pressure sabay apir kay Toefl.  Kung maubusan ako ng dugo bago ang exam ko, welcome ang blood donors.  Kung takot ka sa dugo, ipagdasal mo na lang na makapasa ako.  Idasal mo na ding makaligtas ako sa bangin ng pagkabaliw.

Bakit ang dami-daming anyo ng pressure sa buhay ko? Ngayon nais kong madaliin ang sarili ko na ayusin na ang future ko.  Kailangan makagraduate naman ako.  Kailangan umangat naman ng kahit isang level man lang ang passion ko sa pagsusulat at pagiilusyon pangangarap.  At ngayon halata na namang nonsense ang iniisip ko.  Bakit lagi na lang naniniksik at nakikiepal si Pressure, at pilit ino-o.p. ang kakaunti at mahiyaing mga positive brain cells ko? Pero kaya ko ito, mas powerful naman siguro ako kay pressure dahil siya ay imaginary lamang, konting pitik lang, makikick-out ko din siya sa buhay ko.  At sigurado ako na kung kaya kong gawin, kaya mo din.

*** nanakaw na ang isang oras ko.  Bakit ganyan ka daylight savings time?

Magiging speaker din ako, I swear!

Boss ko:  Teka, may papakita nga pala ako sa’yo.  Saglit lang.

Ako:  (smile) …..Ano ‘yun?

B:  Asan na ba ‘yun? Alam ko nandito lang ‘yun e.

A:  (smile uli)….. ??….??..

B:  Eto!  hmm.  (may kinuha sa wallet)

A:  (todo smile).

B:  Bwi-sit.  P***-i**-mo?

A:  Nakakatawa ka.

**** itranslate mo na lang sa English ang lahat pwera sa pagmumura niya.

bruno's sa lugar ng mga mayayaman, sa ibang branch ako ng bruno's, sa lugar ng mga simpleng tao pero 'yan lang ang nahanap ko sa internet. pwede na din

Sa dinami-dami ng pwede naming pag-usapan ng manager ko, at sa dinami-dami ng ginagawa namin, mas pinili niyang tumigil sa tabi ko at murahin ako.  At dahil dun napatawa niya ako.  Hindi naman siya palamura pero naaaliw siya sa pagmumura sa Tagalog.  Take note, isinulat niya pa talaga ang salitang “bwisit” at “p******mo” sa isang papel at itinatago niya sa wallet niya.  Kapag wala siyang magawa at nais niyang makipagkulitan, ilalabas niya lang ang papel na ‘yun at pag-aaralang sambitin ng tama ang first Filipino words na nalaman niya.  Naaaliw naman ako sa pagka-slang niya kaya naaaliw kaming dalawa.

Aminado ako na bata pa lang ako, may dugong gc (grade conscious) nang dumadaloy sa katawan ko.  Kahit anong magpapataas at magpapakulay ng acad status ko, game ako.  Sobrang taas ng expectations ko sa sarili ko at noon pa man ay pinepressure ko na ang sarili ko para magqualify na potential guest speaker sa career week program sa high school ko o graduation day sa elementary school na pinasukan ko.  Planado ko na nga ang opening lines ko, “dati, isa ako sa mga tulad ninyo.  Nakaupo at nakatunganga sa boring na speaker sa stage.  Hindi ko na-imagine na balang araw, makakarating ako dito sa kinatatayuan ko at sinasabi ang lahat ng ito sa harap ninyo”.  Pero sa lahat ng plano kong ‘yon, hindi ko akalaing mas una ko palang mahahawakan ang first paycheck ko kaysa sa ginintuang diploma na inaasam-asam ko.  Never kong inimagine na magtatrabaho pala ako ng seryoso sa age kong ito.  Sa totoo lang, iba-ibang emosyon ang nagtatalo lagi sa utak at puso ko simula ng matigil ako sa school at mapadpad sa kabilang panig ng mundo.  At ilang beses ko na ding kinwestiyon ang sarili ko, at lalong lalo na ang tadhana sa kinahantungan ko.

Masaya naman sa trabaho ko.  Mantakin mo, nagmumura ang Kano mong boss sa Tagalog tapos libre kang pagtawanan at asarin siya.  Kung tutuusin, madali lang naman ang trabaho ko at hindi masyadong nakakadugo ng utak.  Kailangan ko lang ng kaunting talino sa computer at galing sa pagbibilang ng pera.  Mabait din naman ang boss ko at marami-rami din akong nakikilala at naging kaibigan.  At ang pinakamasaya dun, sumusweldo ako ng mas malaki pa sa ilang professional sa Pinas kahit na minimum wage lang ako.  Ok, di ba?  Mantakin mo, nabili ko ang ilang mga bagay na iniimagine ko lang dati dahil alam kong malabong mapasaakin.  At kahit papaano, nakakatulong ako sa groceries at bills namin.  Malayong-malayo ang lahat nang iyon sa drawing na inimagine ko nung high school pa lang ako.  Super layo.

Alam kong may malaking part ang swerte sa buhay ko ngayon.  Kahit na wala akong job experience, isang buwan pa lang ako dito noon ay nakahanap na agad ako ng trabaho.  Swerte dahil dun din nagtatrabaho ang tatay ko at nagkataon na malaki ang tiwala nila sa kanya.  Swerte din ako na kahit ilang beses akong pumalpak nung mga unang araw ko sa cash register ay hindi nila ako sinibak.  Swerte din dahil sa economy crisis ngayon, hindi pa rin ako nawawalan ng trabaho.  At lalong swerte na hindi pa nalulugi at nagsasara ang pinagtatrabuhan ko.

Masasabi kong nung simula ay hindi talaga ako ready na magtrabaho.  Siguro dahil nasanay akong nakatutok lang ako sa pagbuklat ng mga libro at pag-asikaso ng requirements sa school.  At hanggang ngayon, aminado ako na hindi ko pa din naiintindihan ang gustong gawin sa akin ng tadhana at hindi pa rin nasesettle ng utak ko ang bitterness ko sa naudlot kong buhay sa peyups.  Pero masasabi ko din na ang mundo ko sa Bruno’s, ang tanging mundo na mayron ako ngayon bukod sa mundo ng internet na sa tingin ko ay bahagi lang naman ng ilusyon ko, ay nakatulong sa akin sa personal na paraan.  Kahit na alam kong half-hearted lang ako sa bahay-work-bahay lifestyle ko ngayon, mahalaga sa akin ang trabaho ko.  Hindi ko akalaing ang isang tulad ko ay mabobother sa maaaring maging epekto ng recession at current economic crisis ngayon.  Ganito pala ang pressure sa tunay na mundo.  Ang dami dami nang nababankrupt at nagsasarang business dito at marami na din ang nawawalan ng trabaho.  At lagi kong dinadasal na sana ay wag mapasama ang Bruno’s sa mga biktimang ‘yon.

Masayang magtrabaho at maging bahagi ng tunay na mundo.  Kumikita ka ng sarili mong pera at nasa iyong mga kamay kung paano mo gagastahin o iipunin ang sweldo mo.  Paminsan-minsan, katulad sa sitwasyon ko, parang naglalaro ka lang lalo na kapag masaya ka at nag-eenjoy sa ginagawa mo.  Walang nakakakabang exam o recitation o defense kinabukasan.  Walang class cards o final exam bluebooks na kumikinang ang red mark.  Walang terror teacher o nakakainis na epal na classmate.  Pero kahit gaano pa ako mabaliw sa buhay eskwelahan at mapagod sa acad life, hindi pa din ako susuko sa pagkulit sa tadhana kung dito ba talaga ang destinasyon ng adventure ko.  Cashier for life na ba ako?  ‘Wag sana.  Kahit na makabili pa ako sa sweldo ko ng sarili kong Mac notebook o maka-afford ng plane ticket ko pauwi ng Pinas, mas gugustuhin ko pa ding balikan at tapusin ang pag-aaral ko.  Nais ko pa ding ibalik ang katauhan kong super gc at nais ko pa ding isabuhay ang drawing ko ng future nung high school ako.  Hindi man siguro sa peyups, sana ay makagraduate ako at matanggap ang diplomang inaasam-asam ko at eventually ay maging guest speaker sa high school ko dala-dala ang boring na kwento kong ito.

Gusto kong magtinda ng drugs

Sabi sa horoscope sa internet na nabasa ko kagabi (hanapin mo na lang sa yahoo), ang mga taong ipinanganak na Virgo ay may mga katangian na pwedeng maging isang technician, translator, statistician o writer.  Ang huling salitang iyon ay parang nagtransform at nagpapansin, nagmistulang ALL CAPS, bold at tila kumikinang at kumikindat pa sa harap ng screen ng computer ko.  Totoo nga siguro ang hinala ko sa aking kinabukasan.  Suportado din naman ako ng ate ko at ng ilang maawaing kaibigan sa ilusyon kong magtagumpay sa mundo ng pagsusulat.  Nabasa ko na din naman ang lahat ng naisulat ni Bob Ong, ang lider ng mga nagpipilit magpaka-unique, kumbaga mga Abu Sayyaf sa mainstream Pinoy publications.   Madami na din akong binisita at hinangaang mga blogsite, di kukulangin sa tatlo, kung isasama ang sarili kong likha.  At higit sa lahat, ang icing ng ilusyon pangarap ko, naranasan ko ang maging bahagi ng isa sa pinagpipitaganang institusyon sa Pinas.  Mantakin mo, nadaanan, nasakyan at maaaring nahawakan ng ilan sa magagaling na manunulat ang mga hagdan, Ikot jeep at upuan na nakilala at nakabeso-beso ko nung nasa kalinga pa ako ng eskwelahang ‘yon.  Sa kabila ng lahat ng pagpupursugi ko ngayon para matupad ang pangarap kong maging susunod na Bob Ong, kung pipindutin ko ang rewind sa remote control ng life story ko, masasaksihan kong hindi man lamang ako nagpamalas ng kahit kaunting hilig sa pagsusulat noon, nung inosente pa ako, nung uso pa ang cheribol at sikat pa si Jolens.  Sa halip, ilang kakaibang pangarap ang pinraktis ko noon.

*****

Kung naglayas lang sana ang anino ng nanay ko noong bata pa ako, malamang ako ang papasa bilang substitute.  Enjoy na enjoy ako sa pamamasyal sa palengke kasama ang nanay ko.  Bukod sa may bonus akong candy o itlog pugo, nasasaksihan ko kasi ng up-close ang mga tindera ng isda.  Mula pagbubugaw sa mga langaw, pagkaliskis sa mga isda, pagchochop-chop at pagsupot sa mga nahatulang isda pati sa mannerisms at kung anu-ano pang extra features ng mga best tindera sa palengke namin, minaster ko ata.  At syempre para hindi naman ako mukhang tanga sa re-enactment ko, ang version ko ng mga sariwang isda ay ang mga kawawang plastic na ipit ng damit na ninanakaw ko sa sampayan namin.

*****

Bukod sa pagtadtad sa mga nagkukunwaring isda, mahilig din ako sa bahay-bahayan.  At syempre kung may bahay, may mga gawaing bahay, na mas enjoy atang gawin lamang sa oras ng bahay-bahayan kaysa sa totoong buhay.  At ang biktima sa sitwasyong ito: ang mga walang kamalay-malay na damit sa cabinet ko.  Kinakalat at ginugulo ko sila sa kama, ang version ko ng paglalaba sa imaginary ilog (take note: old fashion, sa ilog ko trip maglaba).  At hindi ko niloloko ang sarili ko, kinukusot ko sila at pinipiga ng buong galak.  At dahil naglaba ako, syempre dapat may kapartner itong pamamalantsa.

*****

Hindi ko alam kung kasalanan man ito, pero isa sa pinakaweird na ginagawa namin ng abnormal ko ding ate ay ang magmisa.  Oo, tama ang mga titik na natype ko, nagmimisa kami sa sarili naming bahay.  Paano? Sinusuot ko ang sando ng tatay ko, kinukuha ang isang bell na give-away sa kasal ng hindi ko na matandaan kung sino at syempre ang sambuhay na inuuwi ng nanay ko pagkasimba.  Paminsan-minsan ako ang sakristan at ang ate ko naman ang pari.  Minsan nagpapalit kami ng katauhan.  Kung sino man ang gaganap na sakristan, siya na din ang sasagot sa bawat sasabihin ng pari.  At kung sino man ang sa amin ang pari, siya na din ang 1st at 2nd reader.  Hanggang ngayon hindi ko mapagtanto kung sadyang palasimba kami ng ate ko o talagang kulang lang kami sa turnilyo.  Sana ay napatawad na kami ni God sa mga kaabnormalang ‘yon.  Amen.

*****

At syempre nag-acting madre din ako.  Easy lang ito.  Sinasabit ko lang ang isang malaking tshirt sa ulo ko, tenen!, instant madre.  Minsan, kapag nagsawa na ako sa pagiging madre, iniimagine ko namang ang tshirt na ‘yon ay isang napakahabang buhok.  Dun na dumadating ang suklayan session.

*****

Masasabi kong hindi ako naging malanding bata pero masasabi kong naadik ako sa pagkalikot sa buhok ko sa harap ng salamin.  Kung anu-anong weirdong ayos ang ginawa ko noon.  At hindi ako nakukuntento sa pakikipaglaro sa buhok ko, nahilig din ako sa make-up, ‘yun nga lang hindi sa sarili kong mukha.  Nagpapadrawing ako sa classmate ko ng isang malaking mukha at ‘yun na ang make-up session namin ng crayola ko.  Hindi talaga ako lumaking malandi.

*****

Total performer ako nung bata ako.  Nagawa ko na ang magdoble kara sa harap nga lang ng salamin, with matching costumes, props at make-up at proud akong personal effort ang lahat ng ‘yon.  Nagpagod na din kami ng mga kapitbahay naming bumuo ng isang dance number para sa New Year’s Eve noon.  Wala namang program, gusto lang namin talagang magpakitang-gilas sa mga kapitbahay namin na syempre bilib na bilib sa amin (kapitbahay = pamilya ko, pamilya ng mga kalaro ko, kapitbahay na kamag-anak din namin).  At ang music: ang bonggang bonggang Vengaboys.  At dahil espesyal na bata talaga ako, may extra talent pa ako bukod sa pagkanta at pagsayaw.  May video tape pa nga ako na pinagpaguran kong iimpersonate ang mga pulitiko, hosts at kung sino-sino pang extra sa campaign ads noong 2001 election.  Kung nais mong umorder ng kopya, bigyan mo muna ako ng isang box ng tikoy at isang baso ng kape at isang picture ni atom araullo with signature and dedication.

*****

Nauso din sa amin nung grade 4 ako na magpayabangan ng pagdedesign ng dream bedroom namin.  At dahil mayabang ako, hindi ako nagpahuli sa mga drawing kong parang sinabuyan ng mukha ni Hello Kitty.  Mula kama, tuwalya, orasan, telepono at kahit lamp, hugis hello kitty.  Parang isang epidemya ang tumama sa amin ng mga kaibigan ko noon.

*****

Isa sa matinding pruwebang baliw ako noon pa man ay ang paglalaro ko ng Barbie nang mag-isa with matching dialogue.  At hindi basta basta simpleng usapan, with feelings at intonation pa.  Naisip ko kasing ang boring kung huhubaran, dadamitan at susuklayan ko lang ang mga Barbie kong abnormal ang mga waistline.

Barbie1:  Tok! Tok! Tok! Tao po?

Barbie2:  Yes? How may I help you?

B1:  Magpapanggap po sana akong katulong.

By that, ibig kong sabihin ay mag-apply at hindi magpanggap.

*****

Ang pinakaseryosong pangarap ko noong hindi pa nafoform ang utak ko ay ang maging pharmacist.

Nanay ko:  Anak, ano ba ang gusto mo paglaki mo?

Ako:  Uhm.. ah.. gusto ko pong.. (proud na proud) magtinda ng drugs!!!

Explanation ko: Saan ba bumibili ng gamot? SAGOT: drugstore; Translation: store of drugs; Conclusion: ang taong nagtatrabaho sa drugstore ay walang duda nagtitinda ng drugs. *_*

*****

Maging ano pa man ang ihip ng hangin sa aking paglalakbay, magchange costume man ako o mag-time first, masasabi ko sa sarili kong noon pa man ay hindi ako nagkulang sa originality at creativity sa pagdodrowing ng aking mga pangarap.

isa.dalawa.tatlo

Sa dinadami dami, na hindi naman masyadong madami para sa iba pero sa akin oo, ng blogsites na sinubukan kong gawin at pagandahin, wala ni isa dun ang nakapagpasaya sa akin, walang pumasa sa sarili kong standards. Aminado naman ako na dahil din ‘yun sa akin at sa atrasado kong utak. Kulang ako sa mga malinamnam na salita, matulis na emosyon, nakakahangang talento sa pagsusulat. Gayunpaman, hindi pa din ako sumusuko na balang araw makakabuo din ako ng maraming maraming blog na gagawin kong libro kapag mayaman na ako at marami na akong kaibigang mayaman na magtityagang magdonate ng encouragement, panahon at pera. Balang araw na hindi ko na kailangang makinig sa ma-emote na music, magkulong sa kotse sa parking lot, o umiyak sa loob ng banyo para lamang makahugot ng bagong ideya para sa panibagong kwentong bubuuin ko. Balang araw, magiging parang kasing dalas na ng paghinga at pagkurap ko ang pagsusulat ng may saysay hindi lamang sa akin kundi para na din sa ibang makakabasa nito. Promise ko ‘yan sa sarili ko. Sabi nga sa nabasa ko isang magazine, hindi totoo ang “overnight success” na isinasaksak ng mga reality shows at kung anu ano pang anyo ng media sa lipunan ngayon. Ayon sa aking nabasa, kailangan ng 10,000 oras ng pagpapraktis o pagtityaga kung nais mong maging isang matagumpay na dancer, swimmer, musikero o writer. Kung susumahin ko ang oras na inalay ko sa pangarap kong ito, hindi ko na mabilang. Ayokong bilangin, ayokong orasan. Siguro gagawin ko ng panghabang buhay ang pagpapraktis kong ito kaya siguro naman malalampasan ko ang kota na ipinayo niya. Pero sa ngayon, magsisimula muna ako sa simpleng pakikipagkwentuhan sa sarili ko at sa bagong mundo na nilipatan ko para alayan ng mga salita at pangarap, magbabakasakali na makatalisod ako ng isang nakakaaliw na experience sa buhay ko, kahit nangyari na o hindi pa, o makapulot ng nakakamanghang kwento ng buhay ko o ng buhay ng iba na nasaksihan ko o masasaksihan pa lamang na magpapakulay sa pangarap kong maging isang napakagaling na manunulat balang araw. Inhale. Exhale. Ready get set go.