Gusto kong magtinda ng drugs

Sabi sa horoscope sa internet na nabasa ko kagabi (hanapin mo na lang sa yahoo), ang mga taong ipinanganak na Virgo ay may mga katangian na pwedeng maging isang technician, translator, statistician o writer.  Ang huling salitang iyon ay parang nagtransform at nagpapansin, nagmistulang ALL CAPS, bold at tila kumikinang at kumikindat pa sa harap ng screen ng computer ko.  Totoo nga siguro ang hinala ko sa aking kinabukasan.  Suportado din naman ako ng ate ko at ng ilang maawaing kaibigan sa ilusyon kong magtagumpay sa mundo ng pagsusulat.  Nabasa ko na din naman ang lahat ng naisulat ni Bob Ong, ang lider ng mga nagpipilit magpaka-unique, kumbaga mga Abu Sayyaf sa mainstream Pinoy publications.   Madami na din akong binisita at hinangaang mga blogsite, di kukulangin sa tatlo, kung isasama ang sarili kong likha.  At higit sa lahat, ang icing ng ilusyon pangarap ko, naranasan ko ang maging bahagi ng isa sa pinagpipitaganang institusyon sa Pinas.  Mantakin mo, nadaanan, nasakyan at maaaring nahawakan ng ilan sa magagaling na manunulat ang mga hagdan, Ikot jeep at upuan na nakilala at nakabeso-beso ko nung nasa kalinga pa ako ng eskwelahang ‘yon.  Sa kabila ng lahat ng pagpupursugi ko ngayon para matupad ang pangarap kong maging susunod na Bob Ong, kung pipindutin ko ang rewind sa remote control ng life story ko, masasaksihan kong hindi man lamang ako nagpamalas ng kahit kaunting hilig sa pagsusulat noon, nung inosente pa ako, nung uso pa ang cheribol at sikat pa si Jolens.  Sa halip, ilang kakaibang pangarap ang pinraktis ko noon.

*****

Kung naglayas lang sana ang anino ng nanay ko noong bata pa ako, malamang ako ang papasa bilang substitute.  Enjoy na enjoy ako sa pamamasyal sa palengke kasama ang nanay ko.  Bukod sa may bonus akong candy o itlog pugo, nasasaksihan ko kasi ng up-close ang mga tindera ng isda.  Mula pagbubugaw sa mga langaw, pagkaliskis sa mga isda, pagchochop-chop at pagsupot sa mga nahatulang isda pati sa mannerisms at kung anu-ano pang extra features ng mga best tindera sa palengke namin, minaster ko ata.  At syempre para hindi naman ako mukhang tanga sa re-enactment ko, ang version ko ng mga sariwang isda ay ang mga kawawang plastic na ipit ng damit na ninanakaw ko sa sampayan namin.

*****

Bukod sa pagtadtad sa mga nagkukunwaring isda, mahilig din ako sa bahay-bahayan.  At syempre kung may bahay, may mga gawaing bahay, na mas enjoy atang gawin lamang sa oras ng bahay-bahayan kaysa sa totoong buhay.  At ang biktima sa sitwasyong ito: ang mga walang kamalay-malay na damit sa cabinet ko.  Kinakalat at ginugulo ko sila sa kama, ang version ko ng paglalaba sa imaginary ilog (take note: old fashion, sa ilog ko trip maglaba).  At hindi ko niloloko ang sarili ko, kinukusot ko sila at pinipiga ng buong galak.  At dahil naglaba ako, syempre dapat may kapartner itong pamamalantsa.

*****

Hindi ko alam kung kasalanan man ito, pero isa sa pinakaweird na ginagawa namin ng abnormal ko ding ate ay ang magmisa.  Oo, tama ang mga titik na natype ko, nagmimisa kami sa sarili naming bahay.  Paano? Sinusuot ko ang sando ng tatay ko, kinukuha ang isang bell na give-away sa kasal ng hindi ko na matandaan kung sino at syempre ang sambuhay na inuuwi ng nanay ko pagkasimba.  Paminsan-minsan ako ang sakristan at ang ate ko naman ang pari.  Minsan nagpapalit kami ng katauhan.  Kung sino man ang gaganap na sakristan, siya na din ang sasagot sa bawat sasabihin ng pari.  At kung sino man ang sa amin ang pari, siya na din ang 1st at 2nd reader.  Hanggang ngayon hindi ko mapagtanto kung sadyang palasimba kami ng ate ko o talagang kulang lang kami sa turnilyo.  Sana ay napatawad na kami ni God sa mga kaabnormalang ‘yon.  Amen.

*****

At syempre nag-acting madre din ako.  Easy lang ito.  Sinasabit ko lang ang isang malaking tshirt sa ulo ko, tenen!, instant madre.  Minsan, kapag nagsawa na ako sa pagiging madre, iniimagine ko namang ang tshirt na ‘yon ay isang napakahabang buhok.  Dun na dumadating ang suklayan session.

*****

Masasabi kong hindi ako naging malanding bata pero masasabi kong naadik ako sa pagkalikot sa buhok ko sa harap ng salamin.  Kung anu-anong weirdong ayos ang ginawa ko noon.  At hindi ako nakukuntento sa pakikipaglaro sa buhok ko, nahilig din ako sa make-up, ‘yun nga lang hindi sa sarili kong mukha.  Nagpapadrawing ako sa classmate ko ng isang malaking mukha at ‘yun na ang make-up session namin ng crayola ko.  Hindi talaga ako lumaking malandi.

*****

Total performer ako nung bata ako.  Nagawa ko na ang magdoble kara sa harap nga lang ng salamin, with matching costumes, props at make-up at proud akong personal effort ang lahat ng ‘yon.  Nagpagod na din kami ng mga kapitbahay naming bumuo ng isang dance number para sa New Year’s Eve noon.  Wala namang program, gusto lang namin talagang magpakitang-gilas sa mga kapitbahay namin na syempre bilib na bilib sa amin (kapitbahay = pamilya ko, pamilya ng mga kalaro ko, kapitbahay na kamag-anak din namin).  At ang music: ang bonggang bonggang Vengaboys.  At dahil espesyal na bata talaga ako, may extra talent pa ako bukod sa pagkanta at pagsayaw.  May video tape pa nga ako na pinagpaguran kong iimpersonate ang mga pulitiko, hosts at kung sino-sino pang extra sa campaign ads noong 2001 election.  Kung nais mong umorder ng kopya, bigyan mo muna ako ng isang box ng tikoy at isang baso ng kape at isang picture ni atom araullo with signature and dedication.

*****

Nauso din sa amin nung grade 4 ako na magpayabangan ng pagdedesign ng dream bedroom namin.  At dahil mayabang ako, hindi ako nagpahuli sa mga drawing kong parang sinabuyan ng mukha ni Hello Kitty.  Mula kama, tuwalya, orasan, telepono at kahit lamp, hugis hello kitty.  Parang isang epidemya ang tumama sa amin ng mga kaibigan ko noon.

*****

Isa sa matinding pruwebang baliw ako noon pa man ay ang paglalaro ko ng Barbie nang mag-isa with matching dialogue.  At hindi basta basta simpleng usapan, with feelings at intonation pa.  Naisip ko kasing ang boring kung huhubaran, dadamitan at susuklayan ko lang ang mga Barbie kong abnormal ang mga waistline.

Barbie1:  Tok! Tok! Tok! Tao po?

Barbie2:  Yes? How may I help you?

B1:  Magpapanggap po sana akong katulong.

By that, ibig kong sabihin ay mag-apply at hindi magpanggap.

*****

Ang pinakaseryosong pangarap ko noong hindi pa nafoform ang utak ko ay ang maging pharmacist.

Nanay ko:  Anak, ano ba ang gusto mo paglaki mo?

Ako:  Uhm.. ah.. gusto ko pong.. (proud na proud) magtinda ng drugs!!!

Explanation ko: Saan ba bumibili ng gamot? SAGOT: drugstore; Translation: store of drugs; Conclusion: ang taong nagtatrabaho sa drugstore ay walang duda nagtitinda ng drugs. *_*

*****

Maging ano pa man ang ihip ng hangin sa aking paglalakbay, magchange costume man ako o mag-time first, masasabi ko sa sarili kong noon pa man ay hindi ako nagkulang sa originality at creativity sa pagdodrowing ng aking mga pangarap.

ouch!! it hurts.

Sabi-sabi na hindi daw madali ang buhay at walang perpektong istoryang ipinanganak sa mundong ito. Kumbaga parang mga player tayo sa isang video game, maraming kalaban sa daan, may freebies na makakatulong sa adventure, may bonus sa bawat challenge na nalamlampasan, pwede din namang magrestart kapag na-game over o ‘di kaya ay magpause muna at humingang malalim bago magpatuloy, mahabang biyahe patungo sa finish line. Dahil walang favoritism si God at nagreward naman siya ng iba-ibang anyo ng talento at galing sa bawat isa sa atin, nagpamudmod din siya ng iba ibang uri ng pagsubok na dapat nating harapin. Iba-ibang level ng difficulty depende sa overall power ng manlalaro. May mababaw para sa iyo, tipong kahit nakapikit at nakatali ang paa at kamay mo ay easy-ing-easy pa din, pero hindi para sa ibang players. Iba ako, iba ka, iba siya.

***********
Masasabi kong accident prone ako nung musmos pa lang ako. Isa sa mga paborito kong nguyain nung bata pa ako ay candy at ang pinakapaborito ko sa lahat ay ang Fox. Feeling ko noon ang mahal mahal ‘nun. ‘Yung tipong hindi ko nabibili sa tindahan sa tabi ng bahay namin. Kaya umaasa na lang ako sa pasalubong ng ate kong highschool pa lang noon. At dahil paborito ko nga, nang isang beses na uwian ako ng ate ko ng fox, dali-dali kong binuksan at nilasap ang tamis at sarap nito habang patalon-talon sa kama sa harap ng tv. Ang hindi ko alam, kapalit ng kasiyahang iyon ay isang ‘di makakalimutang pangyayari sa buhay ko. Sa isang iglap nagLQ kami ng Fox. Tinalikuran ko na ang pagmamahal ko sa kanya. Hanggang ngayon naaalala ko pa din kung gaano kasakit malunok ang isang buo at napakalaking candy na ‘yon.

*************

Lahat ng mga kapatid ko ay hindi nagdaan sa prep. Pero dahil may kapitbahay kami ‘nun na nag-enroll sa prep at nagkataong kalaro ko din siya kahit mas matanda siya sa akin, binalak ng nanay ko na isalingpusa ako sa klase niya. Hindi pa man dumadating ang unang araw ng pasukan, nagbago ang lahat. Isang araw, nautusan ako ng nanay ko na tawagin ang kapitbahay namin. Dahil masayahin at maligalig akong bata at isa sa mga paborito kong laro noon ang piko, nakipaglaro ako ng piko sa sarili ko habang nilalakad ko ang semento patungo sa pintuan ng kapitbahay namin. Kandirit. Kandirit. Blag. Sa kasamaang palad, nadulas ako at nabali ang braso ko. Napahiga pa nga ako sa isang batya ng nakababad nilang damit na nasa daraanan ko. Nang dahil lang dun, natulad ako sa mga ate ko, hindi na din ako nagprep pero naglaro pa din ako ng piko sa mga sumunod na taon ng aking kamusmusan.

*************

Tandang tanda ko pa noon na ang paborito kong ulam nung bata ako ay ‘yung pinangat na isda. Nagkakamay pa nga ako kapag ‘yon ang kinakain ko. ‘Yun lang ang ulam na nakakapagpatigil at nakakapagpauwi kaagad sa akin kapag tanghali galing sa paglalaro. Kahit na sabi ng mga ate ko ay mabaho daw ang aroma nito, wala akong pake. Pero hindi lamang ‘yon, lahat ata ng uri ng isda kinakain ko ‘nun. Ako na ata ang pinakahindi pihikang bata sa salinas noon. Ngunit sa hindi inaasahang pagkakataon, sinubukan ako sa pagmamahal ko sa mga isda. Tandang tanda ko pa ang nagpabago ng lahat, ang DINAING NA BANGUS. May unquotable quote pa ako ‘nun, “(nagwawalang iyak)Waah, mamamatay na ata ako nay, waah”, pagkatapos kong lumunok ng saging at uminom ng isang basong tubig nawalan talaga ako ng pag-asang lumaban. Isang nakakatawang gabi ‘yon para sa buong pamilya ko bukod sa kawawang ako. Nang malunok ko ang napakaswerteng tinik na ‘yon, nalaman kong may mas sasakit pa pala sa paglunok ng isang buong piraso ng candy.

*********

Marami pa akong nakakabaliw na karanasan nung bata pa ako. Muntik na akong malunod sa isang tabo. OO. Matinding takot ang naramdaman ko ‘nun, mas matindi pa sa totoong nalulunod sa malalim na swimming pool. Nastapler ko na din ang sarili kong daliri. Hindi ko naisip na malalabanan ng stapler ang hinlalaki ko, ayun at napaiyak ako ng sobra sobra. Naislide ko na din ang sarili kong tuhod sa zipper ng unan namin. Hanggang ngayon bahagya kong naaaninag ang remembrance ng araw na ‘yon sa tuhod ko. Nahulog na din ako sa hagdanan ng kapitbahay namin. Nahulog mula sa pinakaitaas hanggang sa dulo ng hagdan, para akong naging bola na kahit nandun ang mga kalaro ko at ang nanay nila hindi nila ako napigilan sa paggulong. Pero dahil pinagpala ata ako, hindi man lang ako nabagok o nagalusan, may kaunting pasa, pero ang mas kinabahan ako ay nabasag ko ang thermometer namin na balak ko pa naman sanang isauli na sa bahay namin. Nang dahil sa thermometer na ‘yon, hanggang ngayon walang kaalam-alam ang nanay ko sa nangyari sa akin. At dahil sadyang magnet ata ako sa mga kakaibang karanasan, kahit highschool na ako ay hindi ako nagpahuli. Natipalok na din ako sa hagdanan ng eskwelahan namin pero hindi ko alam kung may nakakita man o wala. Basta ang natatandaan ko, ‘yun din ang araw ng maganap ang kontrobersyal na Wowowee stampede.  Siguro signos ang pagkatipalok kong ‘yon.  Nalapnos ko din ang sarili kong kamay habang kumukuha ako ng mainit na tubig sa dispenser para sa instant noodles ko. Nagprom ako ng may bandage ang 1/4 ng kamay ko.

*********

Ayon nga sa pelikulang “Dahil mahal na mahal kita”, ‘ininsulto ni Cory si Mela, sinaktan ni Mela si Cory, hindi sasaktan ni Mela si Cory kung hindi ininsulto ni Cory si Mela, pero ano ang mas masakit? blah blah blah..’, mukha mang palaisipan pero ang nais ko lang i-relate sa katagang iyan ay hindi lang ako puno ng pisikal na sakit, may emosyonal na sakit din akong pinagdaanan, may seryoso pero mas marami ang hindi.

Isa sa maaaring papasa sa isusulat ko sa slumbook sa most embarassing moment, bukod sa SECRET, ay nang minsang mapahiya ako sa program ng Linggo ng Wika o Buwan ng Nutrisyon nung Grade5 pa lang ako. Sa loob ng isang gabi, kailangan kong saulohin at dibdibin ang isang tulang tungkol sa mga prutas (lalo akong nalito ngayon kung ano nga ba ang okasyon at bakit kailangan kong tumula). Hanggang ngayon alam na alam ko pa ang unang linya ng tulang ‘yon, Manggang manibalang na katakam-takam at dahil alam na alam ko ang unang linyang ‘yon, ‘yun lang ang naitula ko sa harap ng buong eskwelahan namin. Nakatatlong ulit na palakpak ang mga tao sa akin, pero mas lalo akong nablanko. At upang maging malala ang lahat, pumanik ang teacher ko sa backstage at pilit ibinulong ang bawat linya ng tula sa akin. Ang masakit nga lang ‘nun, hindi man lamang siya nagtago ng kahit kaunti. Umiyak ako sa banyo ng classroom namin pagkatapos.

Pero isa sa pinakamasakit na araw para sa akin ay nang umapak ako sa pintuan ng airport at dumaan kay mamang guard ilang buwan na ang nakakaraan dala dala ang isang maleta at isang backpack na puno ng ala-ala. Masakit man, halos 2 minuto lang ako umiyak ‘nun. Napansin kong mas mailap ang luha kapag mas matindi ang sakit na tumatama sa akin.

******

Simple man o malalim, ano mang anyo ng sakit at pagsubok ang madaanan natin, magsilbi nawa itong aral, extra life, dagdag sa power at battery ng bawat isa sa atin sa laro ng buhay. Hindi man natin ito malagpasan o matapos, hindi naman Niya susukatin ang lakas at halaga natin ayon sa final score at time at lalong lalo hindi Niya tayo huhusgahan kung paulit-ulit tayong mataya o magame over, nasa tiwala at determinasyon sa buhay ang lahat. Para sa kanya, hindi uso ang game over at hindi bawal ang humingi ng tulong sa Kanya, ang 2nd player ng laro nating lahat.