Last day na natin ngayon sembreak.

Balik-eskwela na uli bukas.  Panibagong adventure na naman.  Dahil alam kong umaatikabong pakikipagbuno na naman laban sa acad gods ang magsisimula bukas, pinag-isipan kong mabuti kung paano uubusin ang nalalabi kong araw bago bitayin bilang bum.  Kailangan special.  Kailangan ‘yung di ko pa nagagawa o ‘di ko madalas gawin.  Nag-brainstorm sa tulong ng mga imaginary friends.

Last 3 days ng bakasyon grande ko sa loob ng kwarto.  Hindi ko naman tinatuan ang balakang ko.  Hindi ko kinulay-kulay ang mga damit sa drawer.  Hindi ako nagpa-slumber party for my girlalush classmates para magkulayan kami ng kuko at maghampasan ng unan.  Hindi din ako nakipag-inuman with mother dearest buong araw.  At, salamat sa diyos, ‘di ko naman naisip na bilangin ang hibla ng buhok ko o imbitahin ang kapitbahay namin para tanggalan siya ng ingrown. Last 3 days ko bago makipagreunion sa mga classrooms at prof ko, nagbasa ako.  Nagbasa ako ng libro.  Librong hindi e-book ha.

Isang libro bawat araw.  Isang araw kapiling ang isang libro.  Sumobra pa tuloy ako sa quota ko na 2 libro kada taon.  Medyo nakalimutan ko na pala talaga na masayang magbasa ng libro, ‘yun nga lang relative talaga ang definition ng ‘masaya’.  Pero ok din na pinili kong magbasa na lang sa tatlong araw na ‘yun, tipid gastos, hindi ako nagutom buong araw, tapos pakiramdam ko may nakakwentuhan akong mga taong ‘di ko naman talaga kilala sa totoong buhay pero mga mas cool pa sa pinagsama-samang lolo nating lahat.  No regrets!

Gusto kong pasalamatan ang mga ate ko na masyadong workaholic kaya napatambay at napasarap ako sa bookstore noon kakahintay sa kanila.  Nag-feel-at-home ako dun sa shelves ng mga libro na sinulat ng mga Filipino.  Racist ata ako, pero mas trip ko kasi ‘pag Pinoy ang sumulat.  Mas nakakarelate ako, lalo na sa sense of humor.  Saka syempre abot langit kasi ang bilib ko sa kanila.  Sa kanilang nagtagumpay sa pangarap kong medyo matagal ko na ding iniilusyong matupad.  At syempre, dahil nga ‘di ako kagalingan sa English.  Alam ko lang basic grammar pero ‘pag usaping metaphors at kung anu-ano pang may kalaliman na, unang word pa lang, sampung puting bandera na ang winawagayway ko.

Aprub na aprub sa’kin ang mga librong sinamahan ako bago man lang ako angkinin ng buhay acad bukas.  Isang masigabong palakpakan from me and my imaginary friends and thank you!

1. PEKSMAN [mamatay ka man] NAGSISINUNGALING AKO [at iba pang kwentong kasinungalingan na di pa dapat paniwalaan] ni Eros S. Atalia
2. Para kay B ni Ricky Lee (pangalawang beses ko na ‘tong basahin)
3. Ligo na u, Lapit na me ni Eros S. Atalia

To follow na lang ang maiksing review ko sa kanila.  Gabi na at may pasok pa ako bukas.  Pero kung ‘di ako makakatulog, bahala nang mapuyat, makapagblog lang.  Pero pramis, kung kaibigan kita at alam mong magkikita tayo in the near future, pahihiramin kita ng mga librong ‘to (paalala mo lang) at kung nasaktuhan mong galante ako ‘pag nagkita tayo, konting biro mo lang, bibigay na ako at ibibili kita ng sarili mong kopya.  Hanggang dun ko kayang ipusta na maaaliw ka sa mga librong ‘to.

At dahil patapos na nga talaga ang sembreak ko, this song is for me kahit na wala naman akong pag-aalayan ng kanta dahil wala akong kakilala o classmate na Kim ang pangalan.

 

The Last Lecture (Randy Pausch)

Problemado? Nega? Stressed? Pressured? Hindi kita matutulungan at mapapaligaya sa ngayon.  Naubusan na ako ng jokes at kahiya-hiyang personal experience ko para i-enlighten ka.  Pero ibabahagi ko sa’yo ang isa sa mga librong naka-inspire sa akin at sana makatulong na talaga sa biyahe ko ng pagbabagong-buhay at malay mo sa iyo din.  Ikalat ang positive energy.  *saboy*

The Last Lecture — Isang normal na event sa mga college campus (dito) ang talk ng isang professor, entitled The Last Lecture, na may concept na kunwari ‘yun na nga ang kahuli-huling lecture sa buhay nila at nag-iimpart ng tanong sa chosen professor kung anu-ano ba ang mga words of wisdom, pahabol na payo, huling habilin at kung anong legacy ang nais niyang iwan sa iba.  At kailangan nilang i-summarize sa pagkakataong iyon ang lahat-lahat.

At sa pagkakataon ni Randy Pausch, literal ang kahalagahan ng The Last Lecture niya.  Diagnosed with pancreatic cancer, isinalin sa libro ang bersyon niya ng lecture na iyon.  Ito ang footprint na iniwan niya para sa mga taong naging bahagi ng buhay niya at pati na din sa mga taong hindi pa niya nakikilala at higit sa lahat para sa asawa at tatlong anak na naiwan niya.  At kahit nabawasan ako ng pera nang mabili ko nang biglaan sa tindahan ang librong ito, nakapagdonate naman si Randy Pausch ng positive energy at enlightenment sa buhay ko sa bawat salita at emosyon niya at sa pagiging masayahin at submissive niya sa ending ng buhay niya.  Kahanga-hanga.

At ibabahagi ko sa iyo ang ilan sa linya niya na totoong nakapagpaisip at nakapagparealize sa pagtingin ko sa buhay.

Experience is what you get when you didn’t get what you wanted.  It’s a phrase worth considering at every brick wall we encounter, and at every disappointment.  It’s also a reminder that failure is not just acceptable, it’s often essential.

Kahit na nakakadepressed talaga ang halos 2 taon ko nang pagtigil sa college at kahit na pakiramdam ko ay wala ng patutunguhan ang professional goal ko sa buhay, muling nagising ang naiidlip kong fighting spirit.  Experience ang lahat ng ito, at dahil diyan maipagmamalaki kong mayaman na ako sa experience.  Pwede na akong magpautang.  Pero tama talaga na sa bawat kabiguan ay ang may kaakibat na karanasan, aral at ang panibagong pagkakataon.

When you’re frustrated with people, when they’ve made you angry, it just may be because you haven’t given them enough time.

Mahirap langhapin ang mga ganitong payo.  Hanggang ngayon, nahihirapan akong alalahanin ang mabibigat na salitang ito.  Subukan mo, baka sakaling mas mabuti kang tao kaysa sa akin.

Yes, I’m a great optimist.  But when trying to make a decision, I often think of the worst-case scenario.  I call it “The Eaten By Wolves Factor”.  If I do something, what’s the most terrible thing that could happen?  Would I be eaten by wolves?  One thing that makes it possible to be an optimist is if you have a contingency plan for when all hell breaks loose.

Tama.  Ang ibang anyo at anggulo ng optimism.  Kailangan mag-isip at maghanda.  Gisingin ang brain cells at lahat ng muscles at senses with fingers crossed kahit nakapikit pa at nanginginig ang mga mata.

So many graduating seniors have this notion that they should be hired because of their creative brilliance.  Too many are unhappy with the idea of starting at the bottom.

You ought to be thrilled you got a job in the mailroom.  And when you get there, here’s what you do:  Be really great at sorting mail.

No job should be beneath us.  And if you can’t (or won’t) sort mail, where is the proof that you can do anything?

Sakto.  Walang masama at lalong hindi dapat ikahiya kung magsimula ka sa isang simpleng trabaho kung makakatulong naman iyon sa future mo o kahit sa personal na aspeto ng buhay mo(karanasan o sa pag-iipon ng pera).  At syempre huwag magpakaburo sa unang step, trabaho mo na ang mag-effort at magpakabuti upang umangat at matupad ang inaasam-asam mong dream job.

The brick walls are there for a reason.  They’re not there to keep us  out.  The brick walls are there to give us a chance to show how badly we want something.

At ang phase ng buhay kong ito ay isang brick wall.  At matitibag ko din ito.  Aja.

Madami pa siyang nakakaaliw na kwento at ginintuang payo na nakakatouched at nakaka-inspire talaga.  Sana’y mabasa mo din ang librong ito (tip: maraming second hand copies sa Amazon at EBay) at maibahagi din sa ibang tao.  Kung kuripot kang talaga, mapapanood sa youtube ang mismong The Last Lecture ni Randy Pausch click mo ITO.  At bisitahin mo na din ang webpage ng librong ito:  THE LAST LECTURE.  Isa siyang ilaw at inspirasyon para sa mga taong may negatibong pagtingin sa sakit na cancer at sa maraming taong nawawalan ng pag-asa sa buhay o kahit sa mga simpleng taong may simpleng problema sa araw-araw ngunit halos isumpa na ang bawat elemento ng mundo sabay sabing god,bakit ako pa?